ایسنا در اخبارش منتشر کرده است که طلاق عاطفی تحصیلکرده ها 3 برابر است. در این مطلب پس از توضیحی درباره طلاق عاطفی از نتایج آن گفته شده و این که چه نتایجی دارد. البته گفته شده که تنها 30 درصد طلاق های عاطفی به جدایی می‌انجامند. این خبر را بگذاریم در کنار خبر دیگری که منتشر شده است. مراسم ازدواج 114 زوج دانشگاه فنی و حرفه ای با مشارکت شهرداری تهران برگزار شد. همچنین تاکید شده است که این مراسم بدون زرق و برق دنیوی بوده تا در عین سادگی زندگی شان را آغاز کنند.  از طرفی با بحران های زندگی زناشویی رو به روییم، طلاقی که آمارش سال به سال ناامیدکننده‌تر می شود و
 از طرفی تلاش نهادها و سازمان ها برای کمک به آنها که می خواهند زندگی شان را شروع کنند دیدنی است. سوال این است که این سازمان ها و نهادها برای پایداری زندگی جوان ها چه کاری می‌کنند و اصلا چه کاری در حوزه اختیارات و وظایفشان است. آیا می شود از آنها انتظار داشت که برای دوام زندگی‌ها هم تلاش کنند؟ مراسم ازدواج که به هر شکلی بالاخره برگزار خواهد شد. آیا این حرکت ها نمادین است و می خواهند مردم را به ازدواج که آمار آن هم سال به سال کمتر می شود و سن ازدواج بالاتر می‌رود تشویق کنند؟ اما این مسأله چه تاثیری خواهد داشت؟ بهتر نیست ارگان های مربوطه هر کدام در بخش خود تلاش کنند که وظایفشان را درست انجام دهند و مثلا شهرداری با سیاست‌هایی به زندگی بهتر این زوج های جوان در شهر کمک کند تا این که برایشان مراسم عروسی برگزار کند و بخواهد زندگی ساده را یادشان بدهد؟