انتخابات هیأت‌رئیسه مجلس شورای اسلامی با نتایج تقریبا قابل پیش‌بینی‌اش به پایان رسید. لاریجانی برای هشتمین ‌سال متوالی رئیس
قوه مقننه شد تا همچنان سیادتش را بر پارلمان ایران حفظ کند، آن هم با وجود 18 رأی بیش از‌ سال گذشته. موضوع حتی برای او هم چندان جذاب به نظر نمی‌رسید آن‌قدر مطمئن بود که بلافاصله پس از رأی‌گیری پارلمان را به ادامه بررسی طرح نحوه فعالیت احزاب و گروه‌های سیاسی واداشت. انتخابات روز سه‌شنبه حتی آن‌قدر قابل پیش‌بینی بود که بیشتر روزنامه‌های صبح ترجیح دادند در صفحاتی جز صفحه نخستشان به موضوع بپردازند. فارغ از اهمیت این انتخابات و تحلیل‌هایی که درباره آن ارایه شد یا از این پس نوشته خواهد شد، برخی اعداد اما تا حدی قابل تامل به نظر می‌رسند. نه این‌که با وجود افزایش انتقادات از عملکرد علی لاریجانی او توانست 18 رأی بیش از ‌سال گذشته کسب کند و نه این‌که حتی 150 رأی مهرداد بذرپاش سوال برانگیز باشد، چه آن‌که بسیاری از نمایندگان می‌گویند به دلیل شخصیت خود مهرداد بذرپاش به او رأی داده‌اند نه وابستگی‌های جناحی‌اش اما در این میان آن 22 نفر بیش از همه تعجب برانگیزند. نمی‌توان حدس زد به چه می‌اندیشند؟ 22 نفری که میان علی لاریجانی و روح‌الله حسینیان ترجیح دادند رأی سفید بدهند. یعنی نه لاریجانی، نه حسینیان. نه پایداری، نه رهروان. با این‌که حتی اصلاح‌طلبان مجلس هم توافق کرده بودند که به لاریجانی رأی بدهند و فراکسیون اقلیت هم میان حسینیان و لاریجانی تقسیم شدند. راستی آن 22 نفر به چه می‌اندیشند؟ به قول امروزی‌ها فازشان چیست؟