۱۳۲ سال پیش، برابر با بیست و ششم ماه می ۱۸۸۳ میلادی، عبدالقادر الجزایری، معروف به امیر عبدالقادر، سیاستمدار و فرمانده مسلمان نیروهای مقاومت بر ضد اشغالگران فرانسوی، در ۷۵ سالگی در دمشق درگذشت. عبدالقادر ابن محیالدین، در زمره امرا، علما و شعرای عرب بود که در برابر تجاوزات قوای فرانسوی در الجزایر قیام کرد و با کمک سلطان مراکش و یاری قبایل وطن پرست، از سال ۱۸۳۲ تا ۱۸۴۷میلادی با سپاهیان فرانسوی جنگید و کوشید تا آنان را از سرزمین مادری خود براند. پیروزیهای ابتدایی عبدالقادر باعث شد تا فرانسویان با او از درِ سازش درآمده و ضمن ترک مخاصمه به امضای قرارداد صلح تن در دهند. اما با کارشکنی فرانسویان، عبدالقادر در ۱۸ نوامبر ۱۸۳۹ میلادی دومین دور مبارزات آزادیخواهانه خود را آغاز کرد و با ۵۰ هزار سرباز سواره و پیاده، به نیروهای فرانسوی حمله کرد. با این حال، چون مبارزات او بیش از ۱۵ سال به طول انجامیده بود، نیروهایش تحلیل رفتند و سلطان مراکش و امیر تونس نیز بر اثر فشار دولت فرانسه، از یاری او خودداری کردند. در نتیجه عبدالقادر شکست خورد و تسلیم شد. او در سال ۱۸۵۳ میلادی از حبس آزاد شد به این شرط که به دمشق رفته و تا باقی عمر دیگر به الجزایر باز نگردد.