شهروند| رشته‌ای که این روزها در سطح جهان می‌درخشد و توانسته سکوی قهرمانی را از دست ابداع کننده‌اش دربیاورد، بزرگانی هم داشته که با تلاش‌های خود کار را به این‌جا رسانده‌اند. محمداسماعیل آذرپاد که با بیش از 70‌سال سن لقب دایره‌المعارف تکواندو را یدک می‌کشد، از نمایش این روزهای تکواندوکاران لذت می‌برد اما گلایه‌های زیادی هم از وضع پیشکسوتان با سابقه ورزش دارد. در ادامه، گفت‌وگوی «شهروند» را با محمداسماعیل آذرپاد    می‌خوانید:
 به نظر می‌رسد با وجود تجربه طولانی که دارید،‌ همچنان انگیزه زیادی برای کار کردن دارید. درست است؟
همین الان که با شما صحبت می‌کنم، تازه از فدراسیون آمده‌ام. مسئولیت کمیته پیشکسوتان و همچنین کمیته فنی را برعهده دارم و چند روز در هفته به فدراسیون سر می‌زنم. البته کلاسی هم در کبکانیان برگزار می‌کنم که هر چه دارم به جوانان آموزش می‌دهم. البته با این سابقه و وضع به خاطر طرح زوج و فرد خیلی از روزها در رفت و آمد به مشکل می‌خورم.
 به‌عنوان پیشکسوت با سابقه رشته تکواندو از وضعیتی که دارید،‌ راضی هستید؟
در کل، پیشکسوتان جایگاهی در سازمان ورزش ایران ندارند. شاید بگویند که در مجامع از پیشکسوتان نماینده وجود دارد اما جایگاه ارزشی برای این قشر از جامعه ورزش نیست. آنجایی که برای مسئولان آب و نان دارد،‌ همه چیز برای خودشان است اما آنجایی که به صورت ابزاری می‌خواهند از نام پیشکسوت استفاده کنند، ما باید باشیم.
 پس چرا با این وضع شما همچنان در ورزش مشغول به کار هستید؟
به هر حال پیشکسوت به جز ورزش کار دیگری بلد نیست که سراغ آن برود. در ضمن ما جایگاهی نداریم که بگوییم به جایی می‌رسیم که دیگر پایان خط باشد. نه از حقوق مادی خبری است و نه حقوق معنوی. خیلی از همین پیشکسوتان حتی در دوران مربیگری، شاگردان خود را مثل فرزند خودشان نگهداری می‌کنند و آنها را به مسابقات می‌فرستند.
 در تکواندو که خودتان مسئول کمیته پیشکسوتان هستید، چرا این سیستم را دستخوش تغییر نمی‌کنید؟
در تکواندو اتفاقا قدر بزرگان این رشته را می‌دانند. دیروز صبح یوسف کرمی را دیدم که به تازگی از تیم‌ملی خداحافظی کرده است. به او گفتم که همیشه قهرمان هستی و خواهی ماند. ما سعی می‌کنیم که ارزش‌ها حفظ شود اما مشکل اینجاست که مسئولان ورزش برای قدردانی از پیشکسوتان هیچ کاری نکرده‌اند.
 شما چه انتظاری دارید؟
دائما از ما استفاده ابزاری می‌شود و به مراسم‌ مختلف دعوت می‌شویم که با یک لوح تقدیر و یک عکس یادگاری ما را می‌فرستند پی کارمان. در خانه‌ام به اندازه 50 کیلو تقدیرنامه دارم. از کمدها تا دیوارهای خانه‌ام پر از این تقدیرنامه‌ها هستند که در جلساتی که ساعت‌ها مرا معطل کرده‌اند،‌ گرفته‌ام. نمی‌دانم برخی چه چیزی از جان پیشکسوتان می‌خواهند. حتی حاضر نیستند در ورزشگاه‌ها یک صندلی و جایگاه برای پیشکسوتان ایجاد کنند.
 شما که دایره‌المعارف تکواندو محسوب می‌شوید، از وضع این روزهای این رشته لذت می‌برید؟
قطعا نمی‌توان یک قهرمان فعلی تکواندو را با من مقایسه کرد که اوایل انقلاب هم سرمربی تیم‌ملی بودم. آن زمان که ما به این رشته می‌پرداختیم،‌ کل فدراسیون یک اتاق 3 در 3 بود که آقای نایبی خودش مسئولیت تمام کمیته‌ها را در دست داشت. البته این را بگویم که آن زمان همه مدال‌های طلا برای کره‌ای‌ها بود و بقیه برای نقره می‌جنگیدند اما امروز به جایی رسیدیم که آبروی کره در مسابقات جهانی می‌رود و به خاطر قدرت ایران دست خالی به کشورش بازمی‌گردد.