محمدتقی فهیم، منتقد: امروزه در دنیا فیلمسازان و تهیه‌کنندگان دریافته‌اند که باید با داستان، مردم را جذب کنند و بعد با تعداد قسمت‌های بالا در یک سریال، مخاطب را پای رسانه خود نگه دارند. هرچقدر تعداد قسمت‌های اثری بیشتر باشد، تلویزیون مخاطبان بیشتری را جذب می‌کند. در این سریال‌های ۲۰۰ قسمتی ممکن است در بسیاری از قسمت‌ها، تکرارهایی از موقعیت‌ها را هم ببینیم اما چون اثر، داستان‌محور است، مخاطب آن را دنبال می‌کند.
مجتبی راعی، کارگردان: فیلم شهری اصولا ابعاد زندگی شهری را بیان می‌کند اما در این میان باید متوجه سیاه‌نمایی‌ها هم بود، یعنی از مسائلی حرف نزنیم که دروغ باشد  یا بگوییم چنین چیزی وجود ندارد. به‌عنوان مثال، اگر فیلمسازی در فیلمش معتادی را به تصویر کشید، نمی‌توانیم بگوییم سیاه‌نمایی است زیرا واقعیتی است که در جامعه وجود دارد.
محمدعلی باشه‌آهنگر، کارگردان: سینمای جنگ نیازمند امکانات فنی، ایمنی و لجستیکی بالایی است که تقریبا درحال حاضر سینمای ما از آن بی‌بهره است و کسانی هم که این امکانات را در اختیار دارند، هیچ علاقه‌ای به ساخت فیلم جنگی نشان نمی‌دهند. آنها ترجیح می‌دهند بودجه‌ تولید فیلم را صرف دفتر و دستک خود کنند و عامدانه پولی بابت ساخت فیلم دفاع مقدس نمی‌دهند یا این‌که این بودجه را صرف برگزاری همایش‌ها و جشنواره‌هایی می‌کنند که خیلی هم سودی به حال این سینما ندارد. هیچ‌کس هم پاسخگو نیست. کسانی که تابلو جنگ را زده‌اند، کاری نمی‌کنند چه برسد به کسانی که چنین ادعایی ندارند. درحال حاضر سینمای جنگ در بخش تولید و اکران هیچ حمایتی نمی‌شود.