ایلونا زابو د کارو الهو دیپلمات اجتماعی حقوق مدنی
«ایلونا زابو د کارو الهواز» هرگز تصور نمی‌کرد از طریق مهارت شغلی‌اش در بانک، روزی یک جنبش اجتماعی را شروع کند. اما زندگی درکشورش برزیل، که خشونت وابسته به آدمکشی در بالاترین رده جهان قرار دارد، او را متوجه کرد که نمی‌تواند ساکت بماند و به تماشای این‌که موادمخدر و اسلحه کشورش را تکه‌تکه می‌کنند، بایستد. زابو د کاروالهو، چهار درس مهمی که هنگام کار پرتنش خود آموخته را بیان می‌کند و موضع بی‌باکانه‌ای را علیه وضع خود اتخاذ می‌کند.
حدود دوازده سال پیش، من شغلم را در بانك رها کردم تا برای تبديل دنیا به یک مکان امن‌تر تلاش کنم. این کار دربرگیرنده پشتیبانی جهانی و ملی و ملاقات با تعدادی از آدم‌های خاص در دنیا بود. در این راه من یک دیپلمات اجتماعی حقوق مدنی شدم. دیپلمات‌های اجتماعی حقوق مدنی سه کار انجام می‌دهند: آنها نگرانی‌های مردم را ابراز می‌کنند و درگیر تمایلات ملی‌گرايانه نمی‌شوند و به‌وسیله شبکه‌های شهروندی تغییر را اعمال می‌کنند. اگر شما خواستار تغییر دنیا هستید ما به امثال شما نیازمندیم. اما شاید هنوز بسیاری از افراد بپرسند، آیا جامعه حقوق‌مدنی می‌تواند تغییر بزرگی ایجاد کند؟ آیا شهروندان می‌توانند سیاست‌های جهانی و ملی را تحت‌تأثیر قرار دهند یا شکل دهند؟ هرگز فکر نمی‌کردم من هم این سوال را از خودم بپرسم اما مي‌خواهم بعضی از درس‌هایی را که درمورد دوجنبش قوی حقوق مدنی که من در آنها دخیل بوده‌ام با شما به اشتراک بگذارم. آنها مواردی هستند که مورد علاقه من هستند: کنترل اسلحه و سیاست موادمخدر. اینها موضوعاتی هستند که در آمريكاي لاتين مهم هستند، آمریکای‌لاتین، نقطه شروعی برای این دو موضوع است. برای مثال، برزیل، این کشور زیبا، قبیح‌ترین رکورد جهان را داراست. ما قهرمان شماره‌یک خشونت و آدمکشی هستیم. یک نفر از 10نفری که در دنیا کشته می‌شود، برزیلی است؛ اين يعني 56هزار نفر از افرادي كه هر‌سال به شكل وحشیانه می‌میرند. بیشتر آنها پسرهای جوان سیاهپوست هستند که با اسلحه کشته می‌شوند. همچنین برزیل یکی از بزرگترین مصرف‌کنندگان موادمخدر است و جنگ برای مواد در آن‌جا خیلی دردناک است. حدود ۵۰درصد آدمکشی‌ها در خیابان‌های برزیل صورت می‌گیرد و مربوط به جنگ بر سر موادمخدراست. این آمار برای ۲۵درصد از افرادي كه در زندان هستند، صدق می‌کند. اما برزیل تنها کشوری نیست که تحت‌تأثیر این دو مشکل قرار دارد؛ کمابیش هر کشور و شهری در آمریکای‌مرکزی و جنوبی گرفتار این موضوع است. آمریکای‌لاتین ۹درصد جمعیت جهان را داراست، اما ۲۵درصد مرگ‌های خشن جهانی را دارد.
اینها مشکلاتی نیستند که بتوان از آنها فرار کرد و من هم نتوانستم ناديده‌شان بگيرم، بنابراین اولین مبارزه من در سال۲۰۰۳ شروع شد تا قانون اسلحه برزیل را تغییر دهم و برنامه‌ای ریختم تا سلاح‌ها را بازخرید کنم. فقط در چند سال، ما نه‌تنها قانون ملی را تغییر دادیم که خریدن سلاح برای غیرنظامیان را سخت‌تر می‌کرد، بلکه نیم‌میلیون سلاح را نیز جمع‌آوری و معدوم کردیم. این یکی از بزرگترین بازخریدها در تاریخ بود. ولی در مواردی هم شکست خوردیم. ما رفراندوم ممنوعیت فروش تفنگ به غیرنظامیان را در‌سال ۲۰۰۵ از دست دادیم.