چو بازارگان در دیارت بمرد به مالش خساست بود دستبرد
کزان پس که بر وی بگریند زار بهم باز گویند خویش و تبار
که مسکین در اقلیم غربت بمرد متاعی کز او ماند ظالم ببرد
بیندیـش ازان طفلـک بـی پـدر وز آه دل دردمندش حذر
بسا نـام نیکـوی پنجاه سـال که یک نام زشتش کند پایمال
پسندیده کاران جاوید نام تطاول نکردند بر مال عام
بر آفاق اگر سر بسر پادشاست چو مال از توانگر ستاند گداست