شهروند| بنیانگذار بدمینتون در ایران که نخستین‌بار در مسجدسلیمان این رشته را به همراه چند تن دیگر از دوستانش وارد ایران کرد، جزو اولین نفراتی بود که در‌سال 1353 به عضویت تیم‌ملی درآمد. او این روزها دور از فضای بدمینتون به کار در شرکتی خصوصی در اصفهان می‌پردازد و معتقد است پیشکسوتان در ایران هیچ جایگاهی در ورزش ایران ندارند. گفت‌وگوی «شهروند» با داریوش فروغی را در ادامه می‌خوانید:
این روزها خیلی در فضای بدمینتون دیده نمی‌شوید. این مسأله با میل شخصی خودتان رخ داده است؟
خیلی هم دور از فضای ورزش نیستم. عضو هیأت رئیسه فدراسیون و عضو کمیته فنی هستم و سعی می‌کنم از نظر فکری به فدراسیون کمک کنم. من در یک شرکت خصوصی فعالیت می‌کنم و به این شکل زندگی‌ام را می‌گذرانم.
یعنی علاقه‌ای به حضور در فضای ورزش امروز ندارید؟
اتفاقا بسیار هم علاقه‌مندم تا بتوانم تجربیات 40 ساله‌ام را در اختیار جوانان قرار بدهم اما من در شهر اصفهان زندگی می‌کنم و این‌جا اکثر جوانان 20سالگی از ورزش جدا شده و به بازار کار می‌روند. من اهل خوزستان هستم اما به دلیل بیماری همسرم بعد از دوران جنگ به اصفهان آمدم. شاید اگر در شهر خودم بودم، خیلی راحت‌تر می‌توانستم کار کنم اما این‌جا فضا برای کار مناسب نیست.
شما یکی از بنیانگذاران بدمینتون در ایران بودید. انتظار داشتید 40سال بعد از آن اتفاق بدمینتون این روزها چه شرایطی داشته باشد؟
بدمینتون ایران به هیچ‌وجه به آن چیزی که فکر می‌کردم، نرسیده است. باید دانش بازیکنان را بالاتر ببریم تا پیشرفت‌ها مقطعی نباشد. ما در چند نوبت جهش‌های مقطعی داشتیم اما به هیچ وجه جواب نداده است. شاید هم به خاطر این است که مهد این رشته آسیاست.
به نظرتان به پیشکسوتان ورزش اهمیتی که باید، داده می‌شود؟
نمی‌دانم قانون عدم استفاده از بازنشسته‌ها را بر چه اساسی در این مملکت تصویب کرده‌اند. امثال سپ بلاتر و تاماش آیان 80سال است که در ریاست فدراسیون‌های جهانی فوتبال و وزنه‌برداری با سن‌و‌سال بسیار بالا کار می‌کنند اما در ایران وقتی یک پیشکسوت ورزشی به اوج پختگی می‌رسد، می‌گویند بازنشسته هستی و باید کنار بروی. پیشکسوتان اسطوره و مغز این ورزش هستند اما متاسفانه توجه زیادی به آنها نمی‌شود.
عدم استفاده از پیشکسوتان تبعاتی هم برای ورزش ایران داشته است؟
پیشکسوتان فوتبال بروند خدایشان را شکر کنند که به آنها بهای بیشتری داده می‌شود. در رشته‌های غیرفوتبالی من خیلی از افراد را می‌شناسم که متاسفانه این روزها هیچ نامی هم از آنها برده نمی‌شود. به سجادی، معاون وزیر هم گفتم که یک برنامه‌ای بگذارند تا از پیشکسوتان غیرفوتبالی هم تجلیل شود اما هنوز خبری نیست. این پیشکسوتان دانش‌آموختگان ورزش هستند و وقتی به آنها توجهی نمی‌شود، ورزش به این روز می‌افتد.
به نظر می‌رسد از وضع این روزهای ورزش هم راضی نیستید؟
با این همه بی‌اخلاقی و ناهنجاری‌هایی که در ورزش می‌بینم، تاسف می‌خورم. وقتی از افراد تحصیلکرده و با سابقه در مدیریت ورزش کمتر استفاده می‌شود، همین اتفاقات هم پیش می‌آید.