|  ابراهیم یونسی|

روزی سگی داشت در چمن علف می خورد.
سگ دیگری از کنار چمن گذشت.
چون این منظره را دید تعجب کرد و ایستاد.
آخر هرگز ندیده بود که سگ علف بخورد!
ایستاد و با تعجب گفت: اوی ! تو کی هستی؟ چرا علف می خوری؟!
سگی که علف می خورد نگاهش کرد و باد  در گلو انداخت و گفت:
من؟ من سگ قاسم خان هستم!
سگ رهگذر پوزخندی زد و گفت:
سگ حسابی! تو که علف
می‌خوری؛ دیگه چرا سگ قاسم خان؟
اگر لااقل پاره استخوانی جلوت انداخته بود باز
یک چیزی؛
حالا که علف می خوری دیگه چرا سگ قاسم خان؟ سگ خودت باش..!
برشی از «زمستان بی بهار»