شهروند| قدیمی‌های کشتی همچنان با روحیه پهلوانی به کار خود ادامه می‌دهند و حتی توقع زیادی هم از فدراسیون کشتی ندارند. یکی از بزرگان کشتی ایران که در آستانه 70 سالگی قرار دارد و چند سالی است سعی کرده خودش را از کنار تشک دور کند، معتقد است باید در ورزش به جوانان توجه بیشتری شود، نه پیشکسوتان. در ادامه گفت‌وگوی «شهروند» با منصور برزگر که هم در دوره قهرمانی و هم در دوره مربیگری افتخارات زیادی کسب کرده را می‌خوانید:
این روزها مشغول چه کاری هستید؟
دیگر دوران کار کردن ما به پایان رسیده و جای مان را به جوانان دادیم. به امورات زندگی رسیدگی می‌کنم. البته خانه کشتی در ولنجک هست که جوانان را آن‌جا تمرین می‌دهم. حتی گاهی اوقات از شهرستان‌ها نیز می‌آیند و از من مشاوره می‌گیرند که سعی می‌کنم به آنها کمک کنم. برایم خیلی مهم نیست که این افراد بروند و قهرمان شوند، بلکه همین که ورزش می‌کنند، برایم کافی است.
چه شد که بعد از این همه‌سال تصمیم گرفتید دور از کشتی باشید؟
ما هر چه داشتیم، در این چند دهه ارایه دادیم. البته در چند دوره آخر نیز قصد داشتم جای خودم را به جوانان بدهم اما به نوعی مجبور شدم بمانم. البته الان هم با فدراسیون کشتی همکاری می‌کنم و مشورت می‌دهم اما دیگر توان کنار تشک ایستادن و آن هیجانی که باید یک مربی داشته باشد را ندارم.
در اکثر رشته‌ها پیشکسوتان از بی‌توجهی‌ها ناراضی هستند، حتما شما نیز گلایه‌هایی دارید؟
این گلایه‌ها به خاطر کمبودهایی هست که تمام ما در زندگی‌مان داریم. یکی می‌خواهد زندگی‌اش تأمین شود، یکی دیگر دوست دارد که به او توجه شود. ما باید توقعمان را از فدراسیون کشتی کم کنیم چون الان دوره بها دادن به جوانان است و این ما هستیم که باید به فدراسیون کمک کنیم. متاسفانه برخی از هم‌دوره‌های خودم می‌خواهند عقب‌ماندگی‌هایی که از دوران جوانی داشتند، توسط فدراسیون و مسئولان جبران شود اما این‌که من دایم بگویم به من نمی‌رسند، هیچ دردی را دوا نمی‌کند.
شما بعد از دوره قهرمانی‌تان چه کار کردید که به این مشکلات دچار نشدید؟
امثال من باید در دوره جوانی و قهرمانی کار می‌کردند تا همان زمان بار خود را بسته باشند. من هم آن زمان به استخدام سازمان آب درآمدم و خدا را شکر که هیچ وقت نیازمند نشدم. اصلا مگر می‌شود فدراسیون به کسی که یک یا چند مدال می‌آورد، 70سال خدمات بدهد؟ باور کنید که من از کشتی هیچ پولی در نیاوردم و هر چه دارم، خارج از ورزش به دست آمده است.
اما کسانی هستند که دچار مشکلاتی شده‌اند و حتی بیمار و نیازمند هستند؟
من با این موافقم با کسانی که واقعا نیاز دارند، برخورد مناسب‌تری شود. بارها پیشنهاد دادم که با همکاری مربیان و پیشکسوتان کشتی یک صندوقی راه بیندازیم تا به کسانی که واقعا نیاز دارند، کمک کنیم. متاسفانه کسانی هستند که در خانه نشسته‌اند و حتی درحالی‌که حقوق صندوق پیشکسوتان را می‌گیرند، انتظار دارند خرج چند فرزند، عروس و دامادشان هم از سوی مسئولان تأمین شود! بحث کسانی که مشکل دارند، جداست و باید به آنها به هر طریقی کمک شود.
به‌عنوان سوال پایانی، شما با تجربه‌ای که دارید، به جوانان هم توصیه می‌کنید که به این ورزش روی بیاورند؟
اگر از نظر اقتصادی بخواهیم فکر کنیم، کشتی نمی‌تواند کسی را راضی نگه دارد اما این رشته روحیه پهلوانی را در افراد زنده می‌کند. من اگر خودم 10 بار دیگر هم به دنیا بیایم، کشتی‌گیر می‌شوم.