فقر یا تهیدستی به معنای وضعیتی است که فرد فاقد میزان معینی دارایی‌های مادی یا پول است. فقر مطلق اشاره دارد به این‌که فرد به نیازهای ابتدایی زندگی دسترسی نداشته باشد، یعنی چیزهایی نظیر آب پاکیزه، تغذیه، خدمات بهداشتی، آموزش، پوشاک و سرپناه. امروزه تخمین‌زده می‌شود که حدود ۱٫۷میلیارد نفر در جهان در فقر مطلق زندگی می‌کنند. فقر نسبی اشاره دارد به نداشتن سطحی معمول یا اجتماعا پذیرفته از منابع یا درآمد در مقایسه با سایر افراد آن جامعه یا کشور. در اغلب زمان‌های تاریخ، از آن‌جا که شیوه‌های سنتی تولید برای تأمین استانداردهای یک زندگی راحت برای همه جمعیت کافی نبودند فقر غالبا اجتناب‌ناپذیر در نظر گرفته می‌شد. سطح زندگی اصطلاحی است که برای نشان دادن حدود مصارف مادی و معنوی اهالی یک کشور به کار می‌رود. سطح زندگی به میزان و چگونگی برآوردن نیازهای مادی و معنوی بستگی داشته و در ساختارهای اقتصادی- اجتماعی و در مراحل مختلف رشد تاریخی و برحسب کشورهای مختلف فرق می‌کند. سطح زندگی مستقیما به تولید اجتماعی، درآمد اهالی، میزان مصرف کالاهای بلندمدت و کوتاه‌مدت و چگونگی برطرف‌کردن نیازهای فرهنگی و بهداشتی وابسته است. قبل از انقلاب صنعتی فقر به‌خاطر اقتصاد ضعیف غیرقابل اجتناب بود. در دو شهر از بزرگترین شهرهای غرب اروپا به نام Antwerp و Lyons تا سال ۱۶۰۰ سه چهارم کل جمعیت به‌حدی فقیر بودند که حتی نمی‌توانستند مالیات بدهند. در قرن ۱۸ در انگلستان نیمی از جمعیت حداقل گاهی‌اوقات برای امرار معاش به خیریه وابسته بودند. در تاریخ معاصر کمبود غذا به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافته است که آن را مدیون پیشرفت‌های تکنولوژی در بخش کشاورزی هستیم. تکنولوژی‌هایی مانند بکارگیری کودهای نیتروژنه، آفت‌کش‌ها و روش‌های جدید آبیاری که باعث افزایش تولید بخش کشاورزی شده‌اند. تولید بالای محصول در بعضی از مناطق مانند کشور چین باعث شده است کالاهایی که زمانی کالای لوکس و گرانقیمت محسوب می‌شدند مانند خودرو و کامپیوتر الان ارزان‌تر در دسترس مردم قرار گیرند در نتیجه قابل دسترس برای مردمی با استطاعت مالی کمتر شده است. مواردی تولید و تأمین غذا را تهدید می‌کند ازجمله خشکسالی، بحران قحطی آب و همچنین کشت مکرر روی زمین باعث کاهش حاصلخیزی آن و کاهش راندمان تولید محصول می‌شود. تقریبا ۴۰درصد زمین‌های کشاورزی به‌طور جدی فرسایش یافته‌اند. در آفریقا اگر فرسایش خاک با همین سرعت پیش برود تا سال ۲۰۲۵ فقط می‌تواند غذای مورد نیاز ۲۵درصد جمعیتش را تأمین کند. مراقبت‌های بهداشتی برای فقرا به‌طور گسترده در دسترس نیست. مهاجرت کارکنان بخش بهداشت و درمان از کشورهای فقیر صدمه جبران ناپذیری دارد. به‌طور مثال تخمین‌زده می‌شود ۱۰۰هزار پرستار فلیپینی در بین سال‌های ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۶ مهاجرت کرده باشند و تعداد دکترهای اتیوپیایی در ایالت شیکاگو آمریکا بیش از خود کشور اتیوپی است که این باعث صدمه بیشتر به فقرا و حتی افزایش فقر در آن کشورها می‌شود. همچنین جمعیت بالا و عدم کنترل سرعت رشد جمعیت می‌تواند از عوامل موثر در رشد فقر در یک کشور باشد.