۱۵۹ سال پیش، برابر با ششم ماه می۱۸۵۶ میلادی، زیگموند شلومو فروید، عصب‌شناس اتریشی و پدر علم روانکاوی، در شهر موراویا (بخشی از جمهوری چک) به دنیا آمد. فروید از ۲۹ سالگی کار خود را به عنوان طبیب متخصص اعصاب آغاز کرد و پس از چندی در درمان بیماریهای روانی و نیز در رشته روانشناسی تبحر یافت. فروید نظریههای خود را بر تجربههایى که از درمان بیمارانش به دست میآورد پایه‌گذاری کرد. او به این نکته پی برد که نتایج آزمایشهای بالینیِ بیماران روانی برای تشخیص بیماری کافی نیست و تنها کاربرد جراحی و میکروسکوپ نمیتواند همه مسائل مغز را بگشاید. او از بیماران خود که در حال استراحت مطلق و هوشیار بودند می‌خواست افکاری که از مغزشان میگذرد را مسلسلوار به زبان آورند. این شیوه که عبارت از کشاندن اندیشه از ضمیر ناخودآگاه به ضمیر آگاه است، به زودی به نام تحلیل روانی یا «روانکاوی» معروف شد. فروید منشأ اندیشهها و رفتار انسان را ضمیر ناخودآگاه او دانسته و ریشه بسیاری از درد‌ها و عقدهها را، در واپس زدگیهای دوران کودکی تحلیل می‌کرد. در سال ۱۹۳۸ میلادی با فراگیر شدن نهضت نازیسم و صدور آن به اتریش، فروید همراه دخترش به انگلستان پناهنده شد. او در آنجا به عضویت انجمن سلطنتی انتخاب شد و سرانجام در ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹ میلادی در سن ۸۳ سالگی بر اثر حمله قلبی درگذشت.