فرشید غضنفرپور| گفته‌اند سرنوشت انتخابات پای صندوق‌های رأی مشخص می‌شود اما باید دید پیش از آن تصمیم رأی‌دهندگان چه زمانی و به سود کدام جریان سیاسی گرفته شده است. این‌بار دیگر یک سر انتخابات اصولگرایان و سر دیگرش اصلاح‌طلبان نیست. جریان‌های سیاسی در دهه گذشته تا توانسته‌اند بیش از پیش درمیان خودشان به تقسیم بندی روی آورده‌اند. پس از احمدی‌نژاد حالا اصولگرایان خود به سه دسته جبهه پیروان خط امام و رهبری و جامعتین از سویی و جبهه پایداری و طیف‌های رهپویان و ایثارگران از سوی دیگر تقسیم شده‌اند. نواصولگرایانی که رودرروی علی لاریجانی می‌ایستند و در جلسه علنی او را به دیکتاتوری متهم می‌کنند.
در طرف دیگر میدان، اصلاح‌طلبان اما هنوز آن‌قدر جان نگرفته‌اند که به تقسیمات سیاسی درون خودشان دست بزنند. هرچند برخی می‌گویند نباید از امکان استقلال سیاسی طیف اعتدال و توسعه و کارگزاران از اصلاح طلبان غافل شد. اصلاح طلبان می‌گویند هیچگاه در مقابل دولت روحانی نخواهند ایستاد اما چه پیش خواهد آمد اگر دولت و هواداران حزب اعتدال و توسعه به این نتیجه برسند که برگ اصلاح طلبان در انتخابات پیش روی مجلس چندان به کار نخواهد آمد و بهتر است متحدی مطمئن‌تر برای خود بیابند. به‌هرحال احتمال ردصلاحیت چهره‌های شاخص در میان این جریان سیاسی کم نیست و چهره‌های ناشناخته هم برای ائتلاف چندان گزینه مناسبی به نظر نمی‌رسند. در روزهایی که نشست‌های وحدت اصولگرایی میان نمایندگان موتلفه اسلامی، جمعیت ایثارگران انقلاب اسلامی و جبهه پایداری انقلاب اسلامی بی وقفه ادامه می‌یابد و رئیس‌جمهوری سابق نیز با تحرکات اخیرش نشان داده داستان دورخیز او برای تصاحب کرسی‌های بهارستان تنها افسانه سازی منتقدان و مخالفانش نیست. باید هم اعضای
تشکیل‌دهنده دولت یازدهم و هوادارانشان برای انتخابات پیشرو به دنبال متحدی مطمئن و توانمند در اداره امور مجلس باشند. در همین باره به نظر می‌رسد این تقریب مواضع تا اندازه‌ای هم صورت پذیرفته است چه آن‌که صفر
نعیمی رز، سخنگوی جبهه رهروان صراحتا درباره شایعاتی از این دست گفته است: من به‌عنوان سخنگوی فراکسیون رهروان ولایت اعلام می‌کنم ما (طیف لاریجانی و روحانی) هم برای انتخابات مجلس و هم موضوعات دیگر می‌توانیم کنار هم قرار بگیریم. فراکسیون رهروان چون در برابر افراط و تفریط ایستاده پس اطلاق واژه فراکسیون اعتدال برای آن معنا داشته و می‌تواند در کنار دولت اعتدال
قرار بگیرد. این نماینده مجلس حتی افق همکاری‌ها را فراتر از انتخابات مجلس ترسیم کرده و تاکید می‌کند: همکاری فراکسیون رهروان و دولت اعتدال صرفا به انتخابات مجلس شورای اسلامی خلاصه نمی‌شود. ما همواره گفته‌ایم که مواضع آقای لاریجانی ریاست محترم مجلس به آقای روحانی رئیس‌جمهوری کشورمان نزدیک‌تر است.
برخی تحلیلگران معتقدند نگاهی به تجربه دوساله همکاری لاریجانی و روحانی نشان می‌دهد تا حد زیادی حق با او است. فشار اعضای پایداری و رهپویان در مجلس لاریجانی را ناگزیر از یافتن متحدی تازه برای خود کرده است. دولت روحانی نیز احساس مشابهی نسبت به منتقدان روحانی در مجلس دارد. اگر نخواهیم از واژه «دشمن مشترک» استفاده کنیم باید گفت وضع مشابه در برابر جبهه پایداری و دو جبهه رهپویان و ایثارگران بیش از هرچیز دیگری لاریجانی و روحانی را به یکدیگر نزدیک می‌کند. از سوی دیگر محمدرضا باهنر، فردی که گفته می‌شد زمانی از نزدیکان
علی لاریجانی بوده و حالا به جبهه پایداری نزدیک‌تر شده است به‌عنوان دبیرکل جبهه پیروان خط امام و رهبری درباره نامزدی سعید جلیلی در انتخابات مجلس سخن گفته و تاکید کرده است: حضور او در فهرست کاندیداهای اصولگرا قابل بررسی است هرچند این نکته را هم اضافه کرده است که «چون هنوز لیستی نبسته‌ایم، نمی‌توانیم ایشان را به‌عنوان سرلیست یا وسط لیست بدانیم» ائتلاف احتمالی سعید جلیلی با فهرستی که باهنر بر ترتیبات آن نظارت می‌کند می‌تواند برای جبهه پایداری هم تا حد زیادی جذابیت داشته باشد هرچند جلیلی در انتخابات ریاست‌جمهوری ثابت کرده ترجیح می‌دهد حرکت‌های سیاسی‌اش را بدون هماهنگی با جناح‌های کشور به پیش ببرد اما ترکیب این دو مجموعه تا دیروز متضاد نتایج غیرقابل پیش‌بینی را نیز در انتخابات به همراه خواهد داشت. در پایان آنچه را نباید از یاد برد و دستکم گرفت، حرکت‌های سیاسی محمود احمدی‌نژاد است. مردی بریده از دو جناح اصولگرا و اصلاح طلب که حالا به دنبال متحد کردن دوباره یاران دیرینش تا شمال هم مسافرت می‌کند و البته آنگونه که از خبرها پیداست چندان هم دست خالی برنمی‌گردد.