نیما دهقان کارگردان تئاتر

وزارت ارشاد امسال را ‌سال تئاتر نامگذاری و اعلام کرده قصد ندارد این نامگذاری در حد شعار باقی بماند. بخشی از ماجرا که پاپیش‌گذاشتن دولت است، اتفاق افتاده و آنها واقعا می‌خواهند اتفاقی بیفتد. اما از این طرف خانواده تئاتر هم باید در خود تحرکی به وجود بیاورند و نسبت به آن پیامی که از دولت دریافت می‌کنند، واکنشی نشان دهند چون درواقع همین واکنش‌ها و بازتاب‌هاست که می‌تواند نشان دهد این حرف که دولت می‌گوید امسال‌ سال تئاتر است در حد حرف و شعار باقی مانده یا عملی شده است. تحرک خانواده تئاتر حتی می‌تواند در محقق شدن این وعده تاثیرگذار باشد. به نظرم 99‌درصد عملی شدن این اتفاق به هنرمندان باز می‌گردد. مثلا‌ سال پیش در برنامه تلویزیونی «مجله تئاتر» مسئولان وعده داده بودند که سالن‌های «سایه» و «قشقایی» مجموعه تئاتر شهر تا جشنواره تئاتر فجر پارسال حاضر خواهد شد. درحالی‌که این اتفاق نیفتاد و اگر آن برنامه تلویزیونی تعطیل نشده بود، ما حتما پیگیری می‌کردیم و از آنها می‌پرسیدیم چرا وعده شما محقق نشد. این‌جاست که جامعه تئاتری نباید سکوت کند. باید از آنها درباره وعده‌ها و قول‌هایشان سوال کنیم. آنها هم می‌توانند در پاسخ دلایل منطقی‌شان را بگویند ولی این پیگیری از سوی هر دو طرف باید وجود داشته باشد. متاسفانه پیگیری چنین مسائلی در حوزه تئاتر چه از سوی دولت و چه از سوی هنرمندان ضعیف است. درواقع همه ما فقط حرف‌های خوبی می‌زنیم و معیاری وجود ندارد که مشخص کند این‌حرف‌ها تا چه اندازه عملی می‌شود.
به نظرم باید بازتاب طرح هویت‌بخشی سالن‌های تئاترشهر را در میان هنرمندان جست‌وجو کنیم تا اگر آنها موافق بودند، این طرح اجرا شود و اگر آن را اشتباه می‌دانستند، متوقف شود. من چون عضو شورای سالن چارسوی مجموعه تئاترشهر هستم در مورد هویت‌بخشی این سالن باید بگویم که قرار است این سالن به هنرمندان صاحب سبک و مؤلف اختصاص داده شود. «چارسو» جایی برای تجربه کردن نیست، بلکه سالنی حرفه‌ای برای هنرمندان حرفه‌ای است.
مجموعه‌ تئاترشهر باید محلی برای اجرای هنرمندان شاخص و صاحبنام شود. جایی که از آنان با ملاک قرار دادن معیار‌هایی برای اجرای نمایش دعوت شود. مجموعه تئاترشهر قلب تئاتر ایران است، مکانی که در آن باید بهترین‌ها به روی صحنه بیایند. این مجموعه جایی برای کارهای دانشجویی یا تجربی نیست. ما در مجموعه تئاترشهر مخالف با کار دانشجویی نیستیم اما دانشجویان باید مراحل را پله‌پله طی کنند.
همین پله‌پله بالا آمدن به خود دانشجویان هم کمک می‌کند کم‌کم صاحب سبک شوند تا جایی که تئاترشهر آنان را برای کار انتخاب کند. در همه شهر‌های بزرگ جهان مراکز اصلی تئاتر چنین رویکردی دارند؛ چراکه این مجموعه‌ها ویترین کارگردان‌های صاحب سبک و بزرگ تئاتر آن کشور است. تماشاگر هم با این روند متوجه می‌شود که در این مجموعه قرار است کار حرفه‌ای ببیند. در این میان سالن‌های خصوصی که چند وقتی است در کشور ما باب شده‌اند، می‌توانند محل مناسبی برای کارهای دانشجویی یا تجربی باشند.