شهروند| این روزها وزرای کابینه به حوزه هنر واکنشهای خوبی نشان میدهند، هفته پیش بود که وزیر کار، علی ربیعی طی مراسمی از فیلمسازانی که فیلمهایشان به مقوله کار و کارگر پرداخته بودند، تقدیر کرد. دو روز پیش هم عباس آخوندی وزیر راه و شهرسازی به تماشای اپرای عروسکی سعدی اثر بهروز غریبپور نشست. در این میان وزارت آموزش و پرورش هم با اکران فیلم سینمایی «ایرانبرگر» به مناسبت روز معلم با حضور تعدادی از مسئولان این وزارتخانه، هنرمندان و اهالی رسانه از مسعود جعفریجوزانی کارگردان این فیلم بهعنوان یک معلم تقدیر و قدرشناسی کرد. هرچند که علیاصغر فانی - وزیر آموزش و پرورش بهرغم تمام تلاشهایش نتوانست در این جلسه حاضر شود. فیلم سینمایی «ایرانبرگر» به کارگردانی «مسعود جعفریجوزانی» و با حضور این کارگردان، «فتحالله جعفریجوزانی» تهیهکننده و بازیگر، «محمدهادی کریمی» نویسنده فیلمنامه، «سحر جعفریجوزانی» بازیگر و همچنین با حضور «فرهاد اصلانی» از بازیگران سرشناس سینمای ایران، خانم دکتر «شیرمحمدی» همسر دکتر «علیاصغر فانی» وزیر آموزش و پرورش، تعدادی از معاونان وزیر، دکتر «علی اکبرزاده» مدیرکل فرهنگی و هنری وزارت آموزش و پرورش، به مناسبت روز معلم در سالن 1 سینما فلسطین تهران روی پرده رفت و مورد استقبال جامعه معلمان قرار گرفت. دکتر «علیاصغر فانی» وزیر آموزش و پرورش، قرار بود تا آخرین لحظه هم در اکران ویژه فیلم سینمایی «ایرانبرگر» در سینما فلسطین حضور پیدا کند که به دلیل سفر کاری در شیراز، نتوانستند خود را به این جلسه برسانند و به نمایندگی از او خانم دکتر «شیرمحمدی» همسرشان در این جلسه حاضر شدند.
در بخشی از این مراسم، دکتر «حمیدرضا کفاش» معاون پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش کشور به مناسبت تقدیر از «مسعود جعفریجوزانی» کارگردان فیلم «ایرانبرگر»؛ گفت: «امروز ما از برادر ارجمند جناب آقای «مسعود جعفریجوزانی» بهعنوان یک معلم یاد میکنیم و به مناسبت روز معلم که با میلاد مبارک مولی الموحدین حضرت امام علی(ع) مصادف شده است از ایشان به جهت خلق فیلم موفق «ایرانبرگر» که با طنزی مفرح و نشاطانگیز به گشایش گرههای اجتماعی دست مییازد و نیز از آنجا که با بیان و منطقی فخیم، یک معلم را بهعنوان شخصیت برجسته فیلم در نقطه اوج داستان نشان میدهد مورد تقدیر و قدرشناسی قرار میدهیم.» «مسعود جعفریجوزانی» تعظیم به معلمهای مملکتش را افتخاری بزرگ میداند؛ «افتخار بزرگی است که به معلمهای مملکتم از صمیم قلب تعظیم کنم؛ من معتقدم و دیدهام که معلمها بیش از پدر و مادر و حتی بیش از اساتید دانشگاه به ما آموختند؛ چون مرحلهای که معلمها حضور دارند سختترین دوران زندگی یک انسان است. چون زمانی است که آدم آیندهاش تعیین میشود. هرگز هیچ خاطره بدی از هیچ معلمی نداشتم و هر ترسی که داشتم با نگاهکردن به آنها فرو میریخت. وقتی در کنار معلمم قرار میگرفتم احساس میکردم یک چتر امنیتی بزرگی بالای سرم است.»