شهروند| یکی از پرافتخارترین قایقرانان ایران در سال‌های اخیر که شاید اوج غیرت و رشادت را در بازیهای آسیایی اینچئون از خود نشان داد و با وجود از حال رفتنش توانست طلای این رقابت‌ها را به‌دست آورد، در 27 سالگی تصمیم به خداحافظی از ورزش حرفه‌ای گرفت. از تصمیم شوکه‌کننده محسن شادی چند روزی می‌گذرد و ما به همین بهانه با دارنده 2 مدال طلای زیر 23 جهان و 2 دوره بازیهای آسیایی گفت‌وگویی را ترتیب دادیم. در ادامه ماحصل گفتوگوی «شهروند» را با محسن شادی می‌خوانید:
* هیچ‌کس فکر نمی‌کرد این‌قدر زود به فکر خداحافظی بیفتی. دراین‌باره صحبت کن.
بعد از این‌که طلای بازیهای آسیایی را به‌دست آوردم، این فکر به ذهنم خطور کرد. حدود 6، 7 ماه با خودم کلنجار رفتم تا این‌که بعد از مشورت با فدراسیون و بزرگان قایقرانی تصمیمم را عملی کردم. شاید برای خداحافظی من زود باشد اما دلایلی برای خودم دارم که باعث می‌شود بعدا از تصمیمی که گرفتم، پشیمان نشوم.
* دلایلت برای این کار چه بود؟
از زمانی که ورزش را به صورت حرفه‌ای شروع کردم، به فکر روز خداحافظی‌ام بودم. دوست داشتم در اوج بروم تا خاطره خوشی از خودم برای همه بگذارم. هر چقدر فکر کردم، متوجه شدم که بعد از کسب دومین مدال طلای بازیهای آسیایی آن هم در آن شرایط سخت، بهترین زمان برای یک خداحافظی باشکوه است. البته می‌خواهم به یکسری کارهای شخصی برسم و از این پس بیشتر در کنار خانواده‌ام باشم.
* اما شاید بهتر بود که در میدانی بزرگتر مثل المپیک هم شرکت می‌کردی و بعد می‌رفتی...
من با مردم تعارف ندارم و صادقانه پاسخ می‌دهم. نه‌تنها من، بلکه هیچ‌کس از ایران در المپیک شانسی برای کسب مدال در قایقرانی نخواهد داشت. هر چقدر هم که خوب کار کنیم، بازهم برای رسیدن به مدال المپیک خیلی جای کار داریم. من ترجیح دادم که با یک مدال خوش رنگ بروم تا این‌که برای دومین بار در المپیک از رسیدن به مراحل پایانی ناکام باشم.
* برخی معتقدند با رفتن محسن شادی، شانس کسب سهمیه المپیک هم برای ایران کمتر می‌شود. این موضوع را قبول داری؟
نه، اینطور هم نیست. من تمام قایقرانان را می‌شناسم و به توانایی‌های آنها واقف هستم. به نظرم ما می‌توانیم تمام سهمیه‌های ممکن را کسب کنیم و بعد از آن هم چه بهتر است که جوانانی برای کسب تجربه به المپیک پای بگذارند تا شاید در دوره‌های بعدی شانسی برای رسیدن به مدال هم داشته باشند. میدان را برای جوانان خالی کردم و مطمئنم که پشیمان نمی‌شوم.
* انگار تصمیم داری به عرصه مربیگری پا بگذاری؛ درست است؟
من سال‌هاست که با قایقرانی زندگی می‌کنم و صبح و شب من با قایق در آب است. نمی‌توانم از این رشته جدا شوم و الان هم با هماهنگی که با مربی خارجی تیم‌ملی داشتم، قرار است قایقرانان را برای کسب سهمیه المپیک و سپس حضورشان در المپیک ریو آماده کنیم. البته بیشتر دوست دارم به‌عنوان استعدادیاب فعالیت کنم و در سراسر ایران استعدادهایی که می‌توانند در سطح جهان بدرخشند را پیدا کنم و به تیم‌ملی ببرم. سعی می‌کنم هر چقدر تجربه دارم در اختیار جوان‌ترها قرار دهم تا شاید یکی بهتر از من هم پیدا شد و افتخاراتم را تکرار کرد.
* مثل این‌که خیلی از افتخاراتی که کسب کردی، راضی هستی؟
بله، با توجه به سال‌های کوتاهی که در خدمت تیم‌ملی بودم، مدال‌های خوبی کسب کردم که بیشتر آنها هم طلا بود. اگر به نتایج کمی نگاه بیندازیم بیشترین افتخارات را در سال‌های اخیر کسب کردم اما آن‌قدر مغرور نیستم که بگویم کسی نمی‌تواند به من برسد. همین الان نفراتی در تیم‌ملی مثل عاقل حبیبان هستند که می‌توانند با کمی تلاش و تمرین پا جای من بگذارند. حتی من خودم کمکشان می‌کنم تا به سطحی بالاتر از من برسند چون قایقرانی ایران متکی به فرد نیست و نباید با رفتن محسن شادی قایقرانی ضربه بخورد.