شنیدم که در وقت نزع روان به هرمز چنین گفت نوشیروان

که خاطر نگهدار درویش باش نه در بند آسایش خویش باش

نیاساید اندر دیار تو کس چو آسایش خویش جویی و بس

نیاید به نزدیک دانا پسند شبان خفته و گرگ در گوسفند

برو پاس درویش محتاج دار که شاه از رعیت بود تاجدار

رعیت چو بیخند و سلطان درخت درخت، ای پسر، باشد از بیخ سخت

مکن تا توانی دل خلق ریش وگر می‌کنی می‌کنی بیخ خویش

اگر جاده‌ای بایدت مستقیم ره پارسایان امیدست و بیم