علی صدری خانلو وکیل پایه‌یک دادگستری
پخش مجموعه «درحاشیه» و نگاه انتقادی و طنز این سریال به برخی از پزشکان و وکلا، موجب اعتراض سازمان‌ها و کانون‌های متبوع مربوطه شد و هرچند صحبت در این‌خصوص بسیار است اما به نظر می‌رسد، اعتراض پزشکان و وکلا به خود سریال نبوده و بیشتر رفتار گزینشی و تبعیض‌آمیز صداوسیما به‌عنوان رسانه ملی را هدف قرار داده است. پزشکان و وکلا قبول دارند که در میان آنها نیز برخی افراد بی‌مسئولیت و وظیفه‌نشناس وجود دارند که رفتار آنها موجب اذیت و آزار مردم شده یا می‌شود. البته مردم نیز اعمال و رفتار ناپسند و غیراخلاقی آنها را به کل پزشکان و وکلای دلسوز و وظیفه‌شناس جامعه تعمیم نداده و سره را از ناسره خوب تشخیص می‌دهند اما آنچه پزشکان و وکلا را ناراحت کرده و می‌کند، رفتار تبعیض‌آمیز رسانه ملی در مقوله نگاه به مشاغل ازجمله برخی مشاغل دولتی است. سوال اینجاست که آیا در برخی مشاغل خاص، افرادی نیستند که به سوء‌استفاده از موقعیت شغلی خود مشغول باشند!؟ چرا صداوسیما راجع به آنها فیلم و سریال طنز نمی‌سازد تا مردم را بخنداند!؟ آیا صاحبان این مشاغل همگی بری از خطا هستند و اشتباهی از آنها سر نمی‌زند؟! به‌طور مثال آیا وکلای خوب و سالم به علت این‌که آلوده رفتارهای ناشایست دلالان نشوند، بعضا پیگیری پرونده وکالتی آنها با تاخیر و چالش مواجه نمی‌شود! اصلا چرا برخی مردم هنگام مراجعه به دفتر وکالت وکیل در ابتدا باید سوال کنند که آیا آقای وکیل برای حل پرونده رابطه و آشنای خاصی دارد یا خیر؟! علت رواج چنین فرهنگ زشتی در جامعه چیست؟! آیا در این‌خصوص می‌توان سریال طنز انتقادی ساخت که مردم اولا به رسانه ملی بیشتر اعتماد کرده و ثانیا ماهیت افراد بی‌مسئولیت و سوءاستفاده‌گر (بر فرض وجود) هویدا شود و دامن دستگاه متبوع آنها و نظام از این افراد مبری باشد. به راستی چرا در برخی سریال‌های رسانه ملی، برخی از مشاغل مقدس و عاری از خطا جلوه داده می‌شود و برخی خائن، شیطان و پول‌پرست! بنابراین وکلا و پزشکان از سریال «درحاشیه» ناراحت نبوده و اعتراضی به آن ندارند، بلکه از رفتار تبعیض‌آمیز این رسانه ناراحت هستند و چه خوب است که رسانه فوق و مسئولان محترم در این‌خصوص آسیب‌شناسی کنند. آیا تاکنون فکر کرده‌اید، چرا برخی افراد، نسبت به فیلم‌هایی چون «طبقه حساس» یا «مارمولک» اعتراض داشتند؟! چون تصور می‌کردند ابهت برخی چیزها در جامعه زیرسوال می‌رود و مردم را دچار بی‌اعتمادی می‌کند، بنابراین خطاهای برخی از آنها به‌راحتی نباید علنی و در رسانه ملی به‌صورت آشکارا ذکر شود. حال آن‌که مردم به‌عنوان شاهدانی عادل، ناظر بر همه چیز هستند و نیازی به پنهانکاری نیست. اگر رسانه ملی قصد دارد خطا‌ها و بی‌مسئولیتی افراد در برخی مشاغل را به زبان طنز یا جد به تصویر بکشد و ضمن ایجاد شادی برای مردم از واقعیت‌ها پرده بردارد، شایسته است این رفتار را درخصوص سایر مشاغل -از خصوصی تا دولتی-به‌صورت یکسان در پیش گیرد. در آن صورت حتما کسی معترض نخواهد شد و ابهت مشاغل مذکور نیز زیر سوال نخواهد رفت، بلکه انسان‌های پاک و خدمتگزار واقعی در همه مشاغل جامعه، مقاوم‌تر و عزیز‌تر نمود خواهند یافت.