منصور   ابراهیم‌زاده کارشناس فوتبال

ناکامی تیم‌های ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا مسأله جدیدی نیست؛ دیگر همه ما عادت کرده‌ایم که نمایندگان کشورمان یا در دور گروهی حذف شوند و یا در نخستین مراحل حذفی از دور رقابت‌ها کنار بروند. این‌که در سال‌های گذشته فقط دو تیم از ایران موفق به رسیدن به فینال لیگ قهرمانان آسیا شده‌اند بی‌تردید فقط به ضعف کادرفنی و بازیکنان آن تیم‌ها ختم نمی‌شود و قطعا دلایلی دارد که شاید همه ما از آنها باخبریم. باوجود این‌که تیم‌های لیگ برتری ایران نام باشگاه را یدک می‌کشند اما به معنای واقعی اکثر آنها باشگاه نیستند و فقط یک تیم فوتبال دارند که دار و ندار خود را خرج آن می‌کنند. اگر به گذشته نگاه کنید فقط دو باشگاه ذوب‌آهن و سپاهان موفق شدند به فینال جام باشگاه‌های آسیا برسند، آن هم در شرایطی که مدیریت کارآمدی بالای سرشان بود و تمام فاکتورهای لازم برای تبدیل شدن به یک باشگاه را داشتند؛ حتی دیدیم استقلال که به نیمه‌نهایی هم رسید، مقابل باشگاهی از کره‌جنوبی که فوتبالش سال‌ها از ما جلو است، کم آورد و به معنای واقعی توان مبارزه نداشت.
حرف این است که باشگاه‌های ایرانی با توجه به عدم ثبات مدیریتی حتی نمی‌توانند خود را به استانداردهای روز آسیا هم برسانند؛ وقتی کشورهایی که فوتبالشان هرگز توان مقابله با ایران را ندارد، برای این ورزش هزینه‌های چشمگیری انجام می‌دهند و بازیکنان بزرگ دنیا را برای پیشرفت خریداری می‌کند طبیعی است که فوتبال ایران در غرب آسیا هم تضعیف شده‌تر به نظر برسد. حال ما با حذف فولاد و تراکتورسازی همه تقصیرها را به گردن دراگان اسکوچیچ و تونی اولیویرا دومربی خارجی موفق این تیم‌ها می‌اندازیم، بدون توجه به این مسأله که چه ابزارهایی در اختیار آنها قرار دادیم و چه خواسته‌هایی داشتیم. وقتی ما از اسکوچیچ صعود به دور بعد لیگ قهرمانان را می‌خواهیم نباید 11 بازیکن او را از ابتدای فصل محروم کنیم؛ یعنی دقیقا نیم بیشتر نفراتی که او برای آینده تیمش روی آنها حساب کرده است. در این شرایط چرا باید از یک مربی حرفه‌ای تقاضای موفقیت داشته باشیم؟ یا در تراکتورسازی ما یک تیم جوان را که چند بازیکن باتجربه در اختیار دارد، در اختیار تونی گذاشتیم؛ آیا می‌تواند مقابل تیم‌هایی ایستادگی کند که هزینه یک بازیکنش به اندازه کل بودجه فصل تراکتورسازی است؟! پاسخ قطعا خیر است، دلیل اصلی این ناکامی‌ها عدم سازماندهی لازم در باشگاه‌ها است و تا زمانی که نشود آنها را به ثبات رساند هرگز نباید شانس قهرمانی برای این تیم‌ها قایل شد؛ چه بسا در جریانیم که باشگاه‌های ایران نزدیک به 30‌سال در حسرت کسب جام قهرمانی قاره کهن مانده‌اند.