فرهاد فخرالدینی آهنگساز و رهبر ارکستر ملی

کیوان ساکت را از قدیم می‌شناختم ولی در چند ‌سال اخیر که در ارکستر ملی ایران و همین‌طور ارکستر مهرنوازان فعالیت داشتم، آشنایی با او برایم پررنگ‌تر شد و توانستم از رهگذر این آشنایی به قابلیت‌های او به‌خصوص در نوازندگی پی ببرم.
درباره شیوه نوازندگی کیوان ساکت می‌توان به دو نکته اشاره کرد، تکنیک و ادا شدن حق مطلب از ویژگی‌های نوازندگی اوست. نزد برخی از هنرمندان خوب و سرشناس ما تکنیک، جایگاه بالایی ندارد و این گروه از هنرمندان می‌کوشند تا بیشتر به نکته دوم یعنی ادا شدن حق مطلب هنگام خلق یک اثر هنری بپردازند که البته این نکته در حیطه موسیقی ایرانی بیشتر حایز اهمیت است. اما درعین حال، داشتن تکنیک که با ممارست و زحمات و عرق‌ریزان روح نیز توأم است، عنصری مهم تلقی می‌شود که این مولفه به خوبی در کیوان ساکت به چشم می‌خورد، به‌طوری که او از تکنیک بالایی در نوازندگی تار برخوردار است. البته او صرف نظر از پرداختن و تقویت تکنیک نوازندگی خود در این سال‌ها از توجه به حالات شیرین موسیقی هنگام نوازندگی نیز غافل نمانده است اما به‌طورکلی شیوه نوازندگی او توانمند و شیرین است. ضمن اینکه او خود نیز هنرمندی دوست داشتنی است که نسبت به کارش احساس مسئولیت زیادی دارد و همین مولفه است که او را در رسیدن به مدارج بالا به موفقیت رسانده است.
البته درباره شیوه نوازندگی کیوان ساکت برخی بر این باورند که این شیوه آنقدر که باید موردپسند قدما در عرصه موسیقی ایرانی نبوده است، شاید از این جهت قدما هیچ‌گاه طالب تکنیک آن هم به این شکل نبوده و به دنبال آن نرفته‌اند. درواقع در موسیقی سنتی ایران، همواره تکنیک و ظرایف مخصوصی وجود داشته و از این رهگذر هنرمندان بزرگی چون جلیل شهناز، فرهنگ شریف و... بیشتر به این شیوه پایبند بوده‌اند. اگرچه ما از استاد شهناز و دیگر هنرمندان هم‌دوره‌ای او به هیچ وجه توقع نداشته‌ایم که قطعات پرتکنیک را آن هم در ارکسترها بنوازند ولی هنرمندانی از این دست همواره و بعد از گذشت سال‌ها، همچنان از بزرگترین الگوهای موسیقی ایرانی به شمار می‌روند. درعین حال، هنرمندان معاصری مثل کیوان ساکت این مولفه را دارند و با مهارت و چیره‌دستی نیز از این ویژگی و شیوه نوازندگی هنگام خلق بهره می‌گیرند. البته برای موسیقی ایرانی توصیه می‌کنم که ظرایف نیز نزد هنرمند، خاصه نوازنده نادیده گرفته نشود. یعنی یک نوازنده به همان میزان که به تکنیک اهمیت می‌دهد به حال‌و‌هوای موسیقی ایرانی نیز توجه داشته باشد تا از برآیند این دو مولفه، آثاری ناب و بدیع خلق شوند.