احمد نجفی بازیگر و فیلمساز

مسأله انتقاد از خود، مسأله بسیار مهمی است که همه ما باید به آن پایبند باشیم و همواره و در همه حال، دست به انتقاد از خود بزنیم. لزومی ندارد که این خود انتقادی را با صدای بلند اعلام کنیم؛ گرچه اگر لازم باشد باید چنین کاری را نیز انجام بدهیم و با صدای بلند از خود انتقاد کنیم، اما مهم، انتقاد از خود است که چه در ذهن، چه مکتوب و چه به صورت‌های دیگر باید اتفاق بیفتد.
اگر از من می‌پرسید که تا حالا از خود انتقاد کرده‌ام یا نه؟ باید بگویم تا دلتان بخواهد این کار را کرده‌ام! اگر قرار باشد به صورت مصداقی و اجمالی به بعضی از آنها اشاره کنم، باید بگویم، پیش از هر چیز به دو یا سه انتخاب اشتباه در سینما و تلویزیون اشاره می‌کنم. بعد از آن، انتقاد از خودم به خاطر رفاقت با یکی، دو نفر و بعضی از مدیران و برخی از افراد سینما، است. اگرچه اینها سلیقه‌ای است و هر کسی قضاوت‌های خودش را دارد، اما سلیقه من در موقعیت‌هایی، بد بود و بد قضاوت شد و متعاقبا موجب ضررهایی شد. مواقع زیادی بوده که در مقابل ورود بسیاری از افراد به فرهنگ و هنر این مملکت، اعتراض نکردم و سکوت پیشه کردم، با این‌که می‌توانستم حدس بزنم ورود این افراد ممکن است به کجا منتهی شود. متاسفانه گفتن خیلی چیزها میسر نیست. گاهی بعضی از افراد با شنیدن چنین چیزهایی متنبه می‌شوند، یا گوش می‌دهند و رعایت می‌کنند، اما عده زیادی از افراد، با شنیدن این حرف‌ها و انتقادها، غضبناک و خشمگین می‌شوند و احساس می‌کنند که به آنها توهین شده است. چراکه بعضی از این افراد، خودشان را مجمع‌الاطلاعات و مجمع‌السواد می‌دانند، بلافاصله موضع می‌گیرند و در بعضی موارد علیه تو، حرف می‌زنند و جلوی کارت را می‌گیرند. یعنی به خاطر انتقاد از آنها، سنگ‌اندازی می‌کنند. برای همین است که بسیاری از این نگفتنی‌ها، به همین دلیل است که همواره ناگفته باقی می‌مانند؛ و الا خیلی‌ها می‌دانند من چه می‌گویم.