شهرسازان آلمانی می‌خواهند در برهوتی در مغولستان بنای یک «اکو شهر» را آغاز کنند. این شهر که هنوز وجود خارجی ندارد «شهر مایدار» نام دارد. در طراحی این شهر بالاترین استانداردهای زیست‌محیطی رعایت شده است.
برای اشتفان اشمیتز این پروژه، بزرگترین پروژه زندگی اوست. این معمار اهل شهر کلن در آلمان به‌همراه همکارانش مشغول طراحی نقشه شهری با بالاترین استانداردهای زیست‌محیطی مرکز استپ مغولستان است، جایی که درحال‌حاضر در آن هیچ اثری از شهرنشینی وجود ندارد.
این شهر که «شهر مایدار» نام دارد، قرار است طی چند دهه آینده ساخته و تکمیل شود. مایدار تا ۳۰۰‌ هزار نفر را در خود جای خواهد داد. در نقشه این شهر، یک دانشگاه، چندین موزه‌، مراکز دینی و فضای زیادی برای جذب توریست و صنعت فیلمسازی پیش‌بینی شده است. حتی قرار است که روزی پایتخت کشور نیز از اولان‌باتور به مایدار منتقل شود. محل ساخت ادارات‌دولتی هم در این طرح مشخص است.
اشتفان اشمیتز، طراح این شهر اطمینان دارد که شروع ساخت آن تا پایان ماه آوریل به تصویب پارلمان مغولستان خواهد رسید. این شهر در ابتدا تنها برای ۲۰‌هزار نفر جمعیت پیش‌بینی شده بود. اما افزایش مشکلات در اولان‌باتور پایتخت مغولستان بر اهمیت ملی ساخت شهری بزرگتر در مغولستان افزوده است. محل ساختمان شهر جدید تنها ۳۰ کیلومتر با اولان‌باتور فاصله دارد.
چالش‌های شهرنشینی
تراکم جمعیت در مغولستان بسیار پایین است. این کشور که از لحاظ وسعت پس از ایران نوزدهمین کشور پهناور دنیاست، تنها کمی بیش از ۳‌میلیون نفر جمعیت دارد. با این وجود مغولستان با مشکلا ت بزرگی در زمینه مسکن و ترافیک روبه‌رو است.
اشتفان اشمیتز در توضیح شرایط موجود در این کشور گفت:  «اولان‌باتور درواقع تنها برای زندگی ۶۰۰‌هزار نفر طراحی شده بود. اما درحال‌حاضر بیش از یک‌میلیون و 200‌هزار نفر ساکن این شهر هستند.»
این کارشناس شهرسازی آلمانی افزود: «هزینه مسکن در پایتخت مغولستان بیشتر از اروپاست و پرداخت قیمت‌های فعلی برای یک شهروند مغول با درآمد متوسط ممکن نیست. اجاره دفتر کار ما هم در اولان‌باتور از اجاره دفترمان در شهر کلن بیشتر است.»
پیش‌نمای شهر سبزی که قرار است در مغولستان توسط آلمانی‌ها ساخته شود.
علت اصلی افزایش سریع جمعیت در پایتخت مغولستان، موج چادرنشینانی است که در جست‌وجوی کار به‌سمت تنها شهر بزرگ این کشور سرازیر شده‌اند. چادرنشینان اولان‌باتور در حلقه‌ای دور شهر زندگی می‌کنند و برای گرم‌کردن چادرهایشان از زغال‌سنگ خام استفاده می‌کنند. دود آتش چادرها، یکی از مهم‌ترین عوامل آلودگی هوای این منطقه است.‌
«شهر خودکفا»
براساس گفته‌های اشمیتز، به‌دلیل وجود مشکلات یاد شده در اولان‌باتور، دولت مغولستان تصمیم دارد با کمک کارشناسان شهرسازی «مایدار» را به شکل شهری خودکفا طراحی کند. انرژی لازم برای تصفیه آب آشامیدنی این شهر از منابع تجدیدپذیر تأمین خواهد شد.
ساخت راه‌ها و ساختمان‌ها نیز با هدف کاهش تمرکز جمعیت در یک منطقه خاص برنامه‌ریزی شده است. تمام پیش‌بینی‌های انجام شده در این پروژه با بالاترین استانداردهای زیست‌محیطی مطابقت دارد.
اشمیتز، طراح اصلی این پروژه درباره روش تأمین آب و انرژی برای «شهر مایدار» می‌گوید: «آب باران از کوه‌های اطراف شهر با عبور از باغچه‌ها تصفیه‌شده و در پایان به‌سوی یک دریاچه آب آشامیدنی هدایت می‌شود. این دریاچه خود محلی برای تفریح ساکنان خواهد بود. انرژی لازم برای تأمین آب گرم در نیروگاه‌های فتوولتائیک تهیه می‌شود. برق نیز تا جای ممکن با بکارگیری انرژی‌های تجدیدپذیر تولید خواهد ‌شد.»
وی همچنین به شرایط طبیعی مساعد ازجمله وزش مداوم باد و آسمان آفتابی حتی در طول زمستان در این منطقه اشاره می‌کند و می‌گوید: «این ناحیه برای تأمین انرژی از منابع تجدیدپذیر بسیار مناسب است.»