| جاوید ثمودی | روانشناس |
خطر اصلی بیتوجهی به درمان افسردگی، خودکشی است بر این اساس برای درمان به موقع این بیماری باید علایم را جدی گرفت.
افسردگی یک بیماری است که باید برای درمان آن تلاش کرد. افسردگی عمدتا در زنان شایعتر است. باید توجه داشت که افسردگی با یک احساس غمگینی موقت متفاوت است و برای جلوگیری از حاد شدن این بیماری باید به دنبال درمان آن بود.
کاهش تمایل به فعالیتهای تحصیلی و شغلی، ایجاد اختلال در روابط فردی و اجتماعی، علاقه فراوان به تنهایی و فاصله گرفتن از جمعیت، از دستدادن شوق و اشتیاق در امور، پناهبردن به سکوت و خودخوری و گاه واکنشهای تند و پرخاشگرانه ازجمله علایم آن است.
بیماری افسردگی دارای علایم روانی شامل غمگینی و بغض و همچنین علایم جسمی مانند احساس خستگی، بیتحرکی، ضعف، کماشتهایی، اختلال در خواب، تپش قلب، سردردهای عصبی و لرزش اندام است. متاسفانه برخی از افراد نسبت به درمان بهنگام افسردگی بیتوجه هستند. در صورتی که حاد شدن این بیماری ممکن است عواقب ناخوشایندی در پی داشته باشد که گرایش به مصرف مواد مخدر، کاهش اعتماد به نفس در زندگی و حتی خودکشی بینجامد.
اطرافیان و خانواده فرد بیمار نقش مهمی در کاهش بیماری دارند. از این رو باید بدانیم که هنگام بروز افسردگی، فرد افسرده را به حال خود رها نکنیم و نگذاریم این بیماری به دلیل احساس تنهایی، حادتر شود.
باید بدانیم که شعارها یا امیدهای واهی نقشی در بهبود سلامتی فرد ندارد، بلکه باید همراه بیمار بود و با تغییر در روش سبک زندگی فرد افسرده او را با دنیای جدیدتری از امید آشنا ساخت.
تقویت باورهای دینی، تغییر رفتار در خوابیدن و بیداری، تحول در تغذیه، تحرک، ورزش، مسافرتهای تفریحی و زیارتی و کاهش اضطراب از نکاتی است که افسردگی را کاهش میدهد و باید اطرافیان فرد بیمار او را در انجام این نکات یاری دهند. فراموش نکنیم گاهی انتظارات و توقعات بیجای ما از عزیزانمان، آنها را ناامید کرده و به سوی افسردگی سوق داده است. از این رو باید تلاش شود واقعبینانه به زندگی بنگریم و نگذاریم دوستان و اعضای خانواده در تنهایی و کلنجار رفتن با انتظارات بالای ما از زندگیشان افسرده شوند.