شهلا میرگلوی بیات نماینده مجلس نهم

تا آنجایی که من اطلاع دارم در مجلس برخی از کشورهای همسایه سهمیه‌ای مقرر شده تا زن‌ها بتوانند حضور موثرتری در تصمیمات داشته باشند. مثلا این‌که در یکی از کشورها، باید 30درصد از مجلس را زنان تشکیل دهند. به این ترتیب، کسانی که بتوانند آرا به دست بیاورند وارد مجلس می‌شوند و اگر این 30درصد تشکیل نشود، زنانی که ویژگی لازم را دارند به این سمت منصوب می‌کنند. متاسفانه در قانون اساسی کشور ما چنین چیزی مطرح نشده است. در قانون اساسی ایران، هرکس که بتواند بیشترین آراء را به‌دست بیاورد، به‌عنوان نماینده وارد مجلس شورای اسلامی می‌شود. بنابراین اگر قرار باشد سهمیه‌بندی جنسیتی در تعداد نمایندگان مجلس صورت گیرد، ما نیاز به بازنویسی قانون اساسی داریم که قطعا چنین اتفاقی زمان زیادی خواهد برد. ضمن این‌که من معتقدم، هر نوع سهمیه‌بندی جنسیتی به‌نوعی، دامن‌زدن به ناعدالتی است و همان‌طور که ما درمورد سهمیه‌بندی دانشگاه‌ها و اختصاص‌دادن برخی رشته‌ها برای مردان، مخالف بوده‌ایم و از آن حمایت نکرده‌ایم، باید همچنان بر سر عقیده‌مان بایستیم و به مسأله سهمیه‌بندی دامن نزنیم. افراد باید براساس شایستگی‌ها و اعتماد عمومی وارد مجلس شوند. بنابراین من معتقدم، باید از طریق راه‌حل‌های دیگری وارد شد تا بتوان سهم زنان را در مشارکت‌های اجتماعی افزایش داد. من به‌عنوان کسی که سال‌ها فعالیت‌های اجتماعی داشتم و این‌روزها هم در مجلس مشغول به‌کار هستم، متوجه شدم که زنان جامعه ما به‌‌رغم توانایی‌های زیادی که دارند، تمایلی به‌شرکت در کارهای سیاسی ندارند. زنان باهوش و با بهترین مراتب علمی ترجیح می‌دهند که جذب مراکز علمی کشور شوند و در سیاست ورود نکنند. این‌طور به‌نظر می‌رسد که سیاست، عرصه جذابی برای زنان ما نیست به همین دلیل است که زنان زیادی به‌مجلس ورود پیدا نمی‌کنند یا در مناصب سیاسی جایگاه چندانی ندارند. اگر قرار باشد برای زنان کشورمان کاری کنیم، بهتر است این مسیر را از طریق هم‌جنسان خودمان هموار کنیم که در خیلی از مواقع عقب‌نشینی کردند و تمایلی برای حضور بیشتر در عرصه سیاست ندارند. ما در جامعه زنان زیادی داریم که می‌توانند در سطوح بالای مدیریتی قرار گیرند و برای هم‌جنسان خودشان گام‌های موثری بردارند.