شهربانو امانی نماینده ادوار مجلس

مجلس به‌عنوان یکی از ارکان مهم و تاثیرگذار کشور است. رکنی که در آن مهم‌ترین تصمیمات کشور گرفته می‌شود و از این‌رو باید تصمیمات با دوراندیشی گرفته شده و مصلحت تمامی اقشار در آن، مورد توجه قرار گیرد. طی ادوار گذشته مجلس اما همواره شاهد حضور اندک بانوان بودیم. چنانچه در مجلس چهارم، تعداد انگشت‌شمار چهار نفر و تنها از حوزه تهران حضور داشتند. پس از آن بود که برای نخستین‌بار خانم‌ها از شهرهای تبریز، اصفهان، مشهد و کرمانشاه کاندیدا شده و به مجلس راه یافتند. اما مجلس پنجم در این میان رکورددار حضور خانم‌ها بود و در آن مجلس 14 زن حضور داشتند. مجلس ششم به‌رغم ریزش تعداد کاندیداها و مشکلاتی که وجود داشت، خانم‌های بیشتری اعلام کاندیداتوری کردند اما به‌دلیل حمایت‌نشدن زنان از سوی جریان‌های سیاسی، افزایشی در حضور آنها شاهد نبودیم و حتی یک‌نفر از این افراد کم شد و نمایندگان زن مجلس ششم 13 نفر بودند. مجلس هفتم نیز چنین وضعیتی را تجربه کرد. اما مجالس هشتم و نهم وضع بدی در راستای حضور زنان تجربه کردند. در مجلس هشتم، 8 زن و در مجلس نهم 9 زن حضور داشتند. اما عرصه سیاسی کشور به‌دلیل نداشتن ساختار قاعده‌مند و عدم رعایت قواعد بازی سیاسی، ضابطه‌مند و قانونمند نیست و فضایی به‌شدت مردانه دارد. در حوزه‌های دیگر این‌طور نیست اما در حوزه سیاسی فضا بسیار تنگ است و زیرساخت‌ها برای حضور تمامی اقشار جامعه کم است. از سوی دیگر، رقابت برای احراز کرسی‌های مجلس بسیار تنگاتنگ است و همین نیز عاملی می‌شود تا برای به‌دست‌آوردن جایگاه بسیار تلاش کنند و بخواهند موانع مختلف را از سر راه بردارند. اما برای راهیابی به مجلس، دو عنصر، بسیار مهم و حایزاهمیت است. نخست، نیروی انسانی و کادر حمایتی و دیگری منابع مالی است که البته داشتن منابع مالی بسیار مهم است که در استقرار عدالت جنسیتی باید به تمامی این موارد توجه داشت. اما در ارتباط با بحث تبعیض مثبت و به‌نوعی استقرار تعادل جنسیتی، باید دانست که این امر ازجمله شاخص‌های توسعه‌پایدار هر کشور است اما طبیعی است در جهان و اداره سیاسی این نقیصه و خلأ در زمینه جهانی هم مشهود است و همواره زنان نتوانسته‌اند جایگاهی که باید را کسب کنند. در این میان اما تلاش‌های جهانی بسیاری نیز صورت پذیرفته. برای مثال در‌سال 1996م. نشست اتحادیه بین‌المجالس که پارلمان‌های جهان در آن حضور دارند در دهلی‌نو برگزار شد. این نشست سالی دوبار برگزار می‌شود. عنوان نشست نیمه‌دوم‌ سال 96، «مشارکت برابر زنان و مردان» بود که ایران به‌عنوان یکی از اعضای فعال حضور داشت. اما پیشنهاد مشارکت مساوی زنان و مردان در مجلس تنها توانست 25 تا 30‌درصد رأی را به خود اختصاص دهد. چراکه شرایط خیلی کشورها مانند کشورهای عربی آمادگی برابری را نداشت. این درحالی است که در برخی کشورها مانند افغانستان، تعداد کرسی‌های نمایندگان زن مشخص است و چنانچه این کرسی‌ها پر نشود، جای آنها خالی می‌ماند، به همین دلیل گروه‌های سیاسی برای جذب زنان  تلاش می‌کنند. این را می‌توان تبعیض مثبت نامید. درحال‌حاضر اما ما در آستانه تدوین برنامه کوتاه‌مدت ششم هستیم و ‌سال 94 نیز با حرکت تیم‌هسته‌ای لبخند به لبان مردم ایران نشست. این حرکت‌ها باید به‌سمت بهبود مسائل داخلی و حل مشکلات کشور شیفت شود. پایان امسال انتخابات برگزار خواهد شد و از این‌رو ما انتظار فضای سیاسی پرنشاط برای تشکیل یک مجلس توانمند را داریم. این امر مطالبه نیمی از جمعیت کشور و سرمایه‌های اجتماعی ما است که با حضور خود در تصمیم‌سازی‌های کشور بتوانند به تلطیف فضای سیاسی و سالم‌سازی آن کمک کنند. اگر خانم‌ها در مجلس حضور داشته باشند، می‌توانند به قانونمندی جامعه کمک کنند و این میسر نخواهد شد مگر آن‌که دولت به‌عنوان مجری، شرایطی قانونی را ایجاد کند که یک انتخاب آزاد و قانونمند داشته باشیم. زنان مجلس نیز باید در عملکرد خود تجدیدنظر   و فعال‌تر از پیش عمل کنند. چراکه در بسیاری از موارد، ضعف نمایندگان زن مجلس عاملی شده تا حضورشان دارای اهمیت نباشد. چراکه عملکرد زنان در مجالس هشتم و نهم در حوزه زنان بسیار ضعیف بوده است. هرچند عدالت در تعداد نمایندگان و مساوی‌شدن تعداد آنها درحال‌حاضر ممکن نباشد اما شاید برای گام اول درست این باشد که هر استان یک نماینده خانم داشته باشد و ما شاهد 31 نماینده خانم در مجلس آتی باشیم.