1- شرایط تیمی که برای شرکت در مسابقات جام‌جهانی عازم آمریکا شده، خوب است ولی ایده‌آل نیست. کشتی‌گیران مثل همیشه با نهایت توان تلاش کردند تا خود را برای رفتن روی سکوی قهرمانی این رقابت‌ها آماده کنند اما یک ضعف بزرگ وجود دارد به‌نام انرژی مثبت. تیمی که ما شاهدش هستیم، از بعد روحی و روانی عقب است. منظور این نیست که کشتی‌گیر انگیزه ندارد، حرف حقیر بحث نوازشی است؛ بحث نوازشی همان یک «خسته نباشی» است که یک مسئول به ورزشکار می‌گوید؛ کسی این کار را نکرد و انگار خستگی روی دوش این ورزشکاران مانده است. در کشتی دنیا این‌گونه است که هر تیمی بخواهد به مسابقات بین‌المللی برود، انتظار حضور مسئولان را در کنار خود دارد. شاید این مسأله از نظر ورزش حرفه‌ای انتظار به‌جایی نباشد ولی ماجرای کشتی با همه رشته‌ها فرق دارد.
2- وزارت ورزش باید بیشتر به کشتی توجه کند، چون این تیم سال‌گذشته در آمریکا قهرمان شده و امسال هم هر نتیجه‌ای جز قهرمانی می‌تواند ناکامی را روی پیشانی این تیم بچسباند. از سویی کشتی‌گیران و کشتی‌دوستان به گودرزی به‌عنوان وزیر ورزش علاقه دارند و از زمانی که پایش را برای کسب رأی‌اعتماد به مجلس گذاشت، طرفدارش بودند ولی اینها توقع ایجاد می‌کند. انتظار وقتی زیاد می‌شود که بدانیم وزیر ورزش کشتی‌گیر قابلی بوده و درد این رشته را به‌خوبی می‌داند. گودرزی باید بداند این مسئولیت‌ها جاودانه نیست؛ پس بهتر است در روزهایی که افراد مسئولیتی دارند، به نحو احسن از پس آن بر بیایند.
3- بگذریم، پرونده حمایت از تیم‌ملی کشتی‌آزاد برای این دوره که بسته شد؛ حالا زمان آن است که آزادکاران غیرت ایرانی را به‌نمایش گذاشته و در رقابت‌هایی که بعد از مسابقات جهانی بالاترین سطح را در کشتی‌جهان دارد، بدرخشند. آنها بدانند که این مسابقات ارزش بالایی برای قدرت‌های کشتی جهان و به‌ویژه آمریکا و روسیه دارد.
4- نفرات اعزامی به آمریکا از نظر تجربه و شمای فنی جزو بهترین‌ها هستند. با توجه به برگزاری فرآیند انتخابی بهترین تیم ممکن به مسابقات اعزام شده‌اند و آنهایی که روی تشک می‌روند تمام پتانسیل کشتی ایران را در مشت دارند و آماده ارایه توانایی‌شان هستند. باید امیدوار بود که کشتی‌گیرانی که حتی در عید نوروز از خانواده‌شان زدند و به عشق پرچم کشورشان فقط تمرین کردند، جام قهرمانی را بالای سر ببرند.