شهلا کاظمی پور جامعه‌شناس
من اساسا در مورد محدودیت‌هایی مانند ممانعت از حضور زنان در ورزشگاه‌ها زیاد فکر کرده‌ام. مسائلی در جامعه ما و البته در بسیاری از جوامع دیگر وجود دارد که شاید کنترل آن برای مردان بسیار ساده‌تر از زنان باشد. در ورزشگاه‌های رشته‌های ورزشی مختلف تخلیه هیجانات و احساسات شدید گاهی باعث بروز ناامنی و بعضا صحنه‌های خشونت‌آمیز زدوخورد می‌شود؛ به‌ویژه در ورودی و خروجی‌های ورزشگاه‌ها هجوم جمعیت همراه با شادی و هیجان در مواردی غیرقابل کنترل می‌شود. در اخبار هم موارد زیادی در کشورهای مختلف داشته‌ایم که این صحنه‌ها باعث کشته یا زخمی شدن تماشاچیان شده است. در کشور ما هم این مسأله صدق می‌کند که شاید مردان و پسران جوان در این صحنه‌ها بهتر بتوانند از پس خود برآیند و به مشکلی برنخورند.
اما این تأمین امنیت برای زنان اصلا وجود ندارد و در واقع اساسا تعریف نشده است. مسئولان ورزش نمی‌توانند اصل قضیه که تأمین امنیت و محیطی شاد و آرام برای تماشای یک مسابقه ورزشی است را فراهم و از بروز خشونت جلوگیری کنند لذا به ایجاد محدودیت‌های جنسیتی روی آورده و کلا حضور زنان را در ورزشگاه‌ها ممنوع کرده‌اند.
به عقیده من مسأله و چالش اصلی در کشور ما این نیست که زنان «باید یا نباید» برای تماشای مسابقات ورزشی در ورزشگاه‌ها حاضر شوند. مسأله اساسی همان عدم توانایی تأمین امنیت آنهاست. مطالبات زنان و دختران جوان در هر حوزه‌ای لازم است که مطرح و پیگیری شود.
مسئولان هم موظف هستند مطالبه منطقی را بررسی و زیرساخت‌ها و زمینه‌های تأمین آن را در کشور فراهم کنند. اما تا زمانی که امنیت حضور زنان در ورزشگاه‌ها تأمین نباشد، حضورشان بیش از این‌که مشکلی بر مشکلات بیفزاید، حاصل دیگری ندارد. در این‌که زنان کشور ما توانمندی‌های خود را در همه حوزه‌ها به اثبات رسانده‌اند، هیچ شکی نیست.
آمار توسعه انسانی زنان ایران در جوامع بین‌المللی بسیار بالا رفته است و این پیشرفت‌ها ادامه دارد. زنان ایرانی که در همه حوزه‌های علمی، صنعتی و آموزشی و ... در کنار مردان ایفای نقش می‌کنند، حق دارند از امکانات تفریحی برابر هم بهره ببرند و محدودیتی برای حضور در ورزشگاه‌ها و تشویق قهرمانان کشور نداشته باشند. بانوان ایرانی خودشان ارزش خود را حفظ می‌کنند و در همه جا توانمندی‌های خود را به نمایش گذاشته‌اند.
بحث حضور در ورزشگاه‌ها مربوط به حواشی مسأله‌ساز آن است که مهم‌ترین مسأله تأمین امنیت زنان و دختران در این محیط‌هاست.
زیرساخت‌های ورزشی کشور ما هنوز آمادگی فراهم کردن این امکان را برای زنان ندارد؛ شاید در بعضی از رشته‌های ورزشی امنیت و آرامش قابل کنترل‌تر باشد. مسئولان می‌توانند به‌عنوان گام اول از تعدادی از رشته‌های کم‌حاشیه‌تر که در سالن‌های کوچکتر و قابل کنترل‌تر برگزار می‌شود، شروع کنند و رفته رفته امکانات مناسب برای حضور زنان در همه رشته‌های ورزشی را فراهم کنند.
در این صورت اذهان جامعه هم کم‌کم به این مسأله عادت می‌کند و حضور زنان در ورزشگاه به تدریج عادی می‌شود. البته به نظر من دختران و زنان جوان هم باید توصیه‌هایی را برای حضور در ورزشگاه رعایت کنند و توجه داشته باشند که به تماشای مسابقه ورزشی می‌روند نه میهمانی و عروسی. ظاهر معمولی‌تر و ورزشی‌تر می‌تواند از همه حواشی این مسأله کم کند و زمینه حضور زنان در ورزشگاه‌ها را هموارتر کند. این نکته قابل توجه است که مسئولان ما زمانی که نتوانند حواشی جانبی موضوعی را کنترل کنند، صورت مسأله را پاک می‌کنند.