|  حبیب الله مسعودی فرید  |   روانپزشک   |

برای داشتن جهانی بهتر، جهان باید جایی باشد که افراد بدون آسیب رساندن به یکدیگر، با هم تعامل داشته باشند و با حفظ حریم و حقوق متقابل، بایکدیگر ارتباط برقرار کنند. باید همه آدم‌ها از فرصت‌های برابر و توسعه همسان برخوردار باشند، درواقع برای داشتن جهانی بهتر باید عدالت اجتماعی شکل بگیرد.
برای داشتن جهانی بهتر در وهله اول باید هر کشور خود را در زمینه اقتصاد، توزیع درآمد، سلامت و... توانمند کند. هر کشور باید در سیاستگذاری‌ها و برنامه‌ریزی‌هایش تمام جوانب را در نظر بگیرد و تأثیر هر مصوبه‌ای را بر تک‌تک بخش‌ها، حوزه‌ها و افراد هر طبقه از جامعه در نظر بگیرد؛ فقدان دسترسی برابر به امکانات باعث می‌شود عده‌ای فقیر و گروهی غنی باشند.  خانواده به این دلیل که بستر اولیه تربیت افراد اجتماع است، اصلی‌ترین رکن هر جامعه لقب دارد. در علم جامعه‌شناسی نهادهای مختلفی وجود دارند مانند نهاد تجارت، نهاد خانواده و...؛ به‌عنوان مثال کشوری که می‌خواهد به رشد اقتصادی بالایی برسد باید تمام جوانب را در برنامه‌هایش در نظر بگیرد تا شرایط طوری نباشد که برای دستیابی به رفاه اولیه، پدر و مادر خانواده دو شیفت کار کنند و در نتیجه از تربیت کودکان باز بمانند و بازتاب‌های آن در جامعه دیده شود. حتی در برنامه‌ریزی برای تولیدات داخلی باید تمامی پیوست‌های اجتماعی و سلامت و... درنظر گرفته شود و تولید‌کننده تضمین کند تا خانواده‌ها بتوانند از تولیدات داخلی و کالای ارزان و باکیفیت استفاده کنند. بعد از خانواده، وزارت آموزش و پرورش با داشتن 14‌میلیون دانش‌آموز مهم‌ترین و اصلی‌ترین وزارتخانه کشور است و به همین ترتیب این وزارتخانه در تمام دنیا چنین موقعیتی دارد چون تربیت نوجوانان و جوانان را که سرمایه‌های اصلی هر سرزمین هستند، برعهده دارد و دولت‌ها باید به این وزارتخانه به چشم یک نهاد سرمایه‌گذاری نگاه کنند.
باید وزارتخانه‌هایی مثل بهداشت (که می‌تواند با مراکز مشاوره‌اش در این رسالت بزرگ آموزش‌و‌پرورش را یاری کند) به تعامل درست با این وزارتخانه دست یابند. در بیشتر کشورها نقش پرورش این وزارتخانه بیشتر از نقش آموزش آن است چون این گروه سنی باید مهارت‌های زندگی و اجتماعی را فرا بگیرد تا در آینده جامعه‌ای سالم‌تر با آسیب‌ها و مشکلات کمتری شکل گیرد. درواقع صندوق ذخیره هر کشور، آموزش و پرورش آن است. اگر ما بتوانیم افسردگی، اختلالات روانی، پرخاشگری و... را در سنین پایین‌تر و همان دوران نوجوانی و جوانی شناسایی کنیم، لطماتش در آینده برای جامعه کمتر می‌شود. براساس آمارها 50درصد اختلالات روانی زیر 14‌سال به‌وجود می‌آیند و 70درصد این مشکلات در سنین 24‌سال اتفاق می‌افتد که هر دو این گروه‌های سنی در آموزش و پرورش و وزارت علوم هستند.  یکی دیگر از راهکارهای داشتن جامعه بهتر و به‌تبع آن داشتن جهانی بهتر این است که تمام امکانات و منابع به‌طور مساوی بین همه توزیع شود و در تمامی موارد نگاه برد- برد وجود داشته باشد. شوربختانه در کشور ما ارتباطات اجتماعی پایین است و متاسفانه به نوعی خودخواهی دچار هستیم، درواقع ما در زمینه آموزش مهارت‌های اجتماعی ضعیف عمل کرده‌ایم و این ضعف را حتی در ترافیک و مراودات روزمره خود می‌بینیم. درحقیقت این رفتارهای اشتباه به‌نوعی اپیدمی‌ شده‌اند. با توجه به موارد گفته‌شده، اگر هر کشوری در اقدامات داخلی خود این موارد را رعایت کند و به تمامی موارد توجه ویژه داشته باشد همه جوامع، جوامع بهتری می‌شوند و با توجه به گسترش ارتباطات جهانی، فضای گفت‌وگوی بین افراد و کشورها و تعاملات بالایی که وجود دارد، می‌شود مهارت احترام به حقوق و ارزش‌ها و استعداد‌ها را همه‌گیر و جهانی بهتر را برای زیستن
 مهیا کرد.