اقتصاد خانواده و چرخه آن همواره يا مانعي براي رشد فرزندان بوده يا موانعي را از سر راه آنان برداشته است. اما واقعيت اين است كه در هر دو صورت با وجود مديريت يا سوءمديريت مي‌توان رفتارهاي متفاوتي را شاهد بود. بسیارى از والدین فکر مى‏کنند، وظیفه تربیتى آنان صرفا در زمان‏هایى است که آنان با فرزندان‏شان به بحث و گفت‌وگو مى‏نشینند یا بازى‏ها و مناسبات‏شان را با اطرافیان جهت‏دار مى‏کنند. اما فرزندان نه‌تنها باید افرادى موفق باشند بلکه لازم است مدیرانى خوب و با اخلاق نیز باشند. به همین دلیل توجه به اقتصاد در خانواده زمینه بسیار مناسبى براى پرورش خصوصیات مهم اخلاقى در مدیران آینده جامعه است. با رهبرى صحیح و بجا در اقتصاد خانواده، خصوصیات جمع‏گرایى، صداقت، دلسوزى، صرفه‏جویى، مسئولیت‏پذیرى، استعداد سمت‏گیرى و دیگر خصوصیات مثبت در کودکان رشد و پرورش مى‏یابد. هرگاه بچه‏ها از محل عایدى خانواده خود اطلاعى نداشته باشند و عادت کنند فقط نیازمندى‏هایشان را مرتفع سازند و به نیازمندى‏هاى سایر اعضاى خانواده بى‏اعتنا باشند، صرفا مصرف‏کنندگان بی‌مسئولیتی خواهند بود که بعدها مى‏توانند، هم براى خود و هم براى جامعه زیان‏هاى جبران‏ناپذیرى به‌بار بیاورند. از طرف دیگر، اگر پدر و مادرها فقط در این اندیشه باشند که فرزندشان خوب بخورد، خوب بپوشد و در یک کلام همه‌چیز داشته باشد، در عین حال خود را از ضرورى‏ترین چیزها محروم سازند، ناآگاهانه توقعات فرزندان را بالا برده‏اند. آنان از نیازهاى والدین‏شان بى‏اطلاع مانده و تنها راه ارضاى امیال خود را خواهند شناخت. این شیوه تربیتى بسیار نادرست و زیان‏آور بوده و پدر و مادر قبل از هر فرد دیگرى از این تربیت ناصحیح در رنج و عذاب خواهند بود. اما برای جلوگیری از این اتفاق چه باید کرد؟ برخی از مواردی که نیاز است تا والدین رعایت کنند را مرور می‌کنیم:  
بچه‏ها باید از محل کار والدین، حرفه آنان و دشوارى‏هاى شغل‏شان آگاهى داشته باشند.
بهتر است والدین فرزندان خود را با برخى از همکارانشان آشنا کنند. اگر مادر، خانه‏دار است، بچه‏ها باید اهمیت وظایف، کار و زحمات خانه‏دارى را بدانند و به آن احترام بگذارند. بچه‏ها باید بدانند که کارهاى خانه به زحمت و تلاش فراوان نیاز دارد. بچه‏ها باید احتیاجات عمومى و مشترک خانواده مانند فرش، رادیو، تلویزیون، کتاب و... را تشخیص داده و یاد بگیرند از بعضى نیازهاى خود جهت رفع نیازهاى دیگر اعضاى خانواده صرف‌نظر کنند. بهتر است بچه‏ها با بودجه خانواده آشنا باشند و از مقدار حقوق یا دستمزد والدین خود آگاهى یابند. نباید به بچه‏ها اجازه داد که اگر وضع مالى خانواده رضایت‏بخش است، او به‌خود ببالد و به اصطلاح لاف ثروت‏شان را بزند. در چنین خانواده‏هایى که از رفاه نسبى بیشتر و بهترى برخوردارند، بهتر است پول‏ها صرف نیازهاى عمومى خانواده شود. به‌عنوان مثال، خرید کتاب بهتر از خریدن لباس اضافى است. اگر خانواده‏اى به‌دلایل مختلف نیازهاى خود را به‌زحمت برآورده مى‏کند، بچه‏ها باید بدانند که انسان‏ها در تلاش و کوشش بیشتر جهت معاش حلال و بهبود زندگى، بیشتر احساس غرور مى‏کنند تا در پول اضافى و ثروتى که بدون دردسر به‌دست آمده است. در چنین خانواده‏هایى باید بردبارى، تلاش در راه آینده‏اى بهتر، گذشت و مساعدت را تبلیغ و پرورش داد. والدین هرگز نباید درمقابل بچه‏ها از وضع زندگى خود بنالند یا شکایت کنند. برعکس آنها باید خود را خوشبخت نشان دهند و براى بهبود معیشت خانواده تلاش و روزهاى بهترى را براى خود و خانواده آرزو کنند. وسایلى که مورد نیاز زندگى خانواده هستند به‌تدریج فرسوده و کهنه مى‏شوند که باید وسایل جدید و نو جانشین آنها شوند. از طرف دیگر وسایل جدید را باید خرید. بنابراین لازم است از درآمد خانواده مبلغى پس‏انداز شود. همچنین لازم است بچه‏ها بیاموزند که از وسایل زندگى به‌طور عاقلانه‏اى استفاده کنند و نسبت به وسایل مشترک و عمومى خانواده دلسوزى لازم را از خود نشان دهند. ملاحظه‏کارى را باید در بچه‏ها تقویت کرد. ملاحظه‏کارى جنبه خاص دلسوزى است. دلسوزى بیشتر در افکار و تصورات انسان‏ها تجلى مى‏یابد اما ملاحظه‏کارى در عادات ظاهر مى‏شود. بچه‏ها باید قادر باشند و یاد بگیرند بدون این‌که لوازم و وسایل خانه را کثیف کنند یا بشکنند، از آنها استفاده کنند.
حس مسئولیت‏پذیرى در بچه‏ها را باید بالا برده و تقویت کرد. حس مسئولیت‏پذیرى یعنى این‌که هرگاه چیزى بر اثر قصور یا اشتباهى خراب یا از بین رفت، انسان بى‏آن‌که مجازات شود، احساس خجالت و شرمسارى کند. بنابراین نباید بچه‏ها را براى خراب کردن یا از بین بردن سهوى وسایل خود و خانواده، مجازات یا تهدید کرد. بچه‏ها باید از بى‏احتیاطى‏شان، خودشان قلبا احساس تأسف کنند. این مهم نیز تنها با صحبت‌کردن و توضیح‌دادن به بچه‏ها میسر خواهد شد.