جشنواره فیلم کن ۲۰۲۵ با نمایش فیلم‌هایی که به بحران‌های سیاسی جهان پرداختند، برگزار شد. در این دوره که رویکرد سیاسی بر نگاه صرفاً هنری غلبه داشت، برخی سینماگران ایرانی نیز نقش پررنگی در انتقال پیام‌های سیاسی ایفا کردند. به گزارش تسنیم؛ جشنواره امسال کن با حضور گسترده فیلم‌های سیاسی، دنیایی آشفته را از طریق سینما به رخ جهانیان کشید. در نخستین روزهای جشنواره، فیلم‌هایی به رویدادهای اوکراین پرداختند و در بخش مسابقه اصلی نیز آثار پرتنش و سیاسی به نمایش درآمدند. موضوعات ضد اسرائیل و بحران غزه نیز در بخش‌های مختلف جشنواره حضور داشتند که نشان از تأکید جشنواره بر رویکردی سیاسی داشت. هیأت داوران امسال نیز نخل طلای خود را به «یک تصادف ساده» داد- که دومین نخل طلای سینمای ایران پس از فیلم «طعم گیلاس» ساخته عباس کیارستمی است.
این دوره جشنواره کن نشان داد که رویکرد سیاسی در اولویت قرار دارد و گاه به قیمت نادیده گرفتن نگاه هنری پیش می‌رود. در واقع تمرکز بیش از حد بر رویکردهای سیاسی در جشنواره کن، اگرچه به نمایش بحران‌های جهانی بپردازد، اما می‌تواند آثار و هنرمندان را از عمق و ظرافت‌های هنری فاصله دهد. وقتی سیاست بر هنر غلبه می‌کند، ممکن است فیلم‌ها بیشتر به پیام‌های آشکار و یک‌جانبه محدود شوند و ظرفیت سینما دچار نقصان شود.
در این میان، حضور پررنگ هنرمندان ایرانی در چنین فضایی چالش‌های ویژه‌ای ایجاد می‌کند. سینمای ایران که طی سال‌ها با ظرافت و نگاه هنری خاص خود شناخته شده، ممکن است در این روند تحت تأثیر قرار گرفته و از بازنمایی دقیق و چندبعدی هویت و فرهنگ خود دور شود. این رویکرد می‌تواند به دو آسیب مهم منجر شود: اول، کاهش اعتبار و ارزش هنری فیلم‌ها به‌خاطر قالب‌بندی بیش از حد سیاسی و دوم، محدود شدن حوزه اثرگذاری سینما به پیام‌های سیاسی آنی، به جای پرداختن به موضوعات انسانی و جهانی که قابلیت ماندگاری و تأثیرگذاری عمیق‌تری دارند.
با این حال، هنوز هنرمندانی هستند که با استفاده از فرصت‌های جشنواره، به جایگاه والای سینما به عنوان هنر و رسانه‌ای برای ارتقای فرهنگ و نقد سازنده تأکید می‌کنند...