|  حمیدرضا طهماسبی‌پور |   

دولت یازدهم وارد دومین‌ سال کاری خود شده است. دولتی که با شعار، تدبیر و امید روی کار آمد و توانست با وعده بهبود اوضاع اقتصادی رأی مردم را در انتخابات ‌سال 92 از آن خود کند. حالا بعد از گذشت یک‌سال، مردم کوچه و بازار اندک‌اندک به شعارهای دولت و وعده بهبود 100 روزه اقتصاد رجوع می‌کنند و از دولت می‌پرسند برای اقتصاد چه کرده‌اید و چرا وضع معیشت مردم بهتر نشده است؟ چرا که به گواه وزیر اقتصاد، در دوسال گذشته درآمد مردم 20‌درصد کاهش داشته و حجم تولید کشور در واحدهای تولیدی 10‌درصد پایین آمده است. در این یک‌سال کاری دولت یازدهم، به روایت بانک مرکزی، تمام گروه‌های کالایی مواد خوراکی شاهد رشد قیمت بوده‌اند (به جز گروه حبوبات) و در عمل معیشت مردم دچار بهبودی نشده است.
حالا اندک‌اندک با صدای بلند منتقدان دولت، همنوایی‌هایی شنیده می‌شود که دولت در اداره امور موفق نیست و برخلاف گفته‌ها برنامه بهبود اقتصاد ندارد و درحال خرید زمان برای انجام توافق ژنو و... است. این گفته‌ها در کنار کم‌طاقتی مردم مزید بر علت شده تا برخی مسائل مهم فراموش شود و باز هم داستان تکراری حافظه کوتاه‌مدت اقتصادی و سیاسی باز شود.
8سال سخت اقتصادی سپری شد و آثار بی‌توجهی به اصول اقتصادی، در دولت کنونی بالا گرفته است اما انگار نه انگار که حاشیه‌سازان امروز (که از هر نوع سیاسی‌کاری دریغ نمی‌کنند) گروه‌های موافق دولت قبل بوده‌اند. در این میان، این دلواپسان منتقد بدون دیدن منافع ملی و معیشت مردم تلاش دارند تا اذهان را منحرف کنند و نگویند که ویرانه اقتصادی امروز، حاصل کار دو دولت قبلی بوده است که اقتصاد را چیز آسانی می‌دانست و بدون سازماندهی آن را اداره می‌کرد. همان دولتی که با درآمد حدود 670‌میلیارد دلاری نفت و مجموع درآمدهای ارزی 783‌میلیارد دلاری، رشد منفی 8/6‌درصدی اقتصاد و تورم حدود 40‌درصد را حاصل کرد و مردم را به سختی‌های امروز انداخت. به هر سو، حالا مردم کوچه و خیابان یک پرسش بحق دارند؛ می‌خواهند بدانند کی اوضاع بهبود می‌یابد؟
برای پاسخ به این خواست عمومی، بد نیست از میراث دولت قبل یاد کنیم که با ایجاد بدهی حدود 60‌میلیارد دلاری دولت به بانک‌های خصوصی و دولتی و انبوهی بدهی به پیمانکاران در پروژه‌های روی زمین مانده، دست دولت را برای کارهای بزرگ بسته است. حالا 9 ماه پس از وعده 100 روزه دولت برای بهبود اقتصاد،«بزرگترین همایش اقتصادی کشور»، تعبیری است که برخی اعضای کابینه یازدهم برای همایش «تبیین سیاست‌های اقتصادی دولت برای خروج از رکود» به کار برده‌اند.

این همایش شاید برای مردم کوچه و خیابان آبی نداشته باشد اما قطعا نان خواهد داشت، چرا که دولت یازدهم در این بسته سیاستی پس از سال‌ها سکوت سیاستگذاری منضبط و مکتوب، اقدام به برنامه‌ریزی برای سیاست‌های اقتصادی کرده است و نقد کارشناسان را مطالبه کرده است. حالا آستانه روزهای جدیدی برای اقتصاد ایران است تا اصلاحات از دولت شروع شود و اندک‌اندک نقشش در زندگی مردم روشن شود؛ هرچند روزهای سخت تمام نشده و با یک بسته همه چیز درست نخواهد شد، اما طلیعه روزهايی با برنامه و نقدپذیری در اقتصاد، نوید روزهای خوب آینده است زيرا اقتصاد شفاهي گذشته حالا به اقتصاد مكتوب تبديل شده كه قابل نقد و استناد است و در يك جمله نويد روزهایی است که مردم با حساسیت در انتظارش هستند و مطالبه جدی و مهمشان در انتخابات 92 بود.