احمدرضا دالوند

تاریخ دیگر براساس آن جمله معروف و قدیمی که می‌گوید: «تاریخ به وسیله فاتحان نوشته می‌شود» نوشته نمی‌شود. تاریخ را اکنون با کامپیوترها و کاربران عادی اینترنت می‌نویسند.
مشهور است که تاریخ تمایل دارد تنها حوادث و رویدادهای مهم را به خاطر بیاورد و از بازگویی کشمکش‌های روزانه سر باز زند. حتی اگر گاهی خاطرات روزانه، به یاد آورده شوند، این حوادث فقط بیانگر کارها و اعمال شخصی هستند و بازتابی از تعاملات یک فرد با جامعه نیستند.
ولی با رسانه‌های اجتماعی اینترنتی، حوادث روزمره به آسانی در دسترس قرار می‌گیرند و این اطلاعات آرشیو شده، نشان‌دهنده تعاملات ما با هم خواهند بود. فرض کنید که کسی الان دوره نوجوانی خود را طی می‌کند و فعالانه وبلاگ می‌نویسد، توییت می‌کند، با دوستانش در فیس‌بوک یا دیگر شبکه‌های اجتماعی تعامل می‌کند، اظهارنظرهای گاه تند و تیزی می‌کند و در مورد عادات و برداشت‌های لحظه‌ای‌اش می‌نویسد، آیا چنین اطلاعاتی چند دهه بعد که او به مقام مهمی رسیده است، نمی‌تواند اسلحه‌ای علیه خود او باشد؟
 دهه‌ها بعد، هر رندی می‌تواند عادات مضحک کنونی او را پیدا کند، برداشت‌های نادرست‌اش را به عموم مردم گوشزد کند، خطاهای کوچک‌اش را جمع‌آوری کند. چند دهه بعد معلوم نیست که دوستان صمیمی آنلاین کنونی ما چه کسانی خواهند شد!