129 سال پیش، برابر ١٢ اردیبهشت ١٢٧٥ خورشیدی، ناصرالدین شاه، چهارمین سلطان از سلسله قاجار، در شهر ری و داخل حرم شاه‌عبدالعظیم حسنی(ع) هدف گلوله میرزارضا کرمانی قرار گرفت و کشته شد. ناصرالدین شاه از چندی قبل در تدارک برگزاری مراسم پنجاهمین سال تاج‌گذاری خود بود، اما این آرزو را در ٦٤ سالگی به گور برد. میرزارضا کرمانی ضارب سلطان صاحبقران، رعیتی رنج کشیده بود که عمال حکومتی در ظلم و ستم به او از هیچ کوششی فروگذار نکرده بودند. او که از مریدان سیدجمال‌الدین اسدآبادی و تحت تأثیر اندیشه‌های این روحانی متفکر بود، دلیل ظلم ایادی حکومت و ناراستی‌ها و کژی‌های ایران را همه از بی‌خیالی و بی‌کفایتی شخص اول مملکت می‌دانست و به همین خاطر تصمیم به حذف شاه گرفت. او پس از دستگیری نیز در جواب بازجویان چنین می‌گوید: «پادشاهی که 50 سال سلطنت کرده باشد و هنوز امور را به اشتباه‌کاری به عرض او برسانند و تحقیق نفرمایند و بعد از چندین‌سال سلطنت، ثمر این درخت، وکیل‌الدوله، آقای عزیزالسطان، آقای امین‌الخاقان و این اراذل و اوباشی که ثمر این شجره شده‌اند و بلای جان عموم مسلمین شده‌اند، باشند، باید چنین شجر را قطع کرد که دیگر این نوع ثمر ندهد. ماهی از سر گنده گردد نِی ز دُم. اگر ظلمی می‌شد، از بالا می‌شد...»