74 سال پیش در چنین روزی، برابر یکم اردیبهشت 1330 خورشیدی، محمدتقی بهار (ملک‌الشعرا)، ادیب، شاعر، نویسنده و سیاستمدار برجسته ایرانی در 65 سالگی درگذشت. پدر او میرزا محمدکاظم صبوری، ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی در دوره ناصرالدین شاه قاجار بود. منصبی که پس از رحلت پدر، به امر مظفرالدین شاه، به فرزند رسید. آثار منظوم و منثور محمدتقی بهار بسیار متنوع است و انواع شعر سنتی و حتی اشعاری به زبان محلی، ترانه و تصنیف، مقالات و سخنرانی‌های سیاسی و انتقادی، رساله‌های تحقیقی، نمایشنامه، تصحیح متون، ترجمه‌ از پهلوی، سبک‌شناسی، دستور زبان، تاریخ احزاب، مقدمه بر کتاب‌ها و حواشی بر متون علی‌الخصوص شاهنامه را شامل می‌شود. مهم‌ترین اثر ملک‌الشعرا «دیوان اشعار» است که حاصل عمرش نیز به شمار می‌رود، هرچند در زمان حیات او منتشر نشد. در میان آثار پژوهشی بهار، «سبک‌شناسی» یا «تاریخ تطور نثر فارسی» نیز تألیفی ممتاز قلمداد می‌شود. این اثر سترگ حاصل ۳۰ سال تتبع و تدریس است و هنوز مکتوبی که در این عرصه بتواند با آن رقابت کند تألیف نشده. پرویز ناتل خانلری، استاد زبان و ادبیات فارسی، بهار را آخرین ادیب بزرگ ایران نامید.