[ حانیه جهانیان] در صدای او اثری از خستگی نیست. در میان تمام
مشغله هایش زمانی را برای گفت‌وگو با ما درنظر می‌گیرد. گرم و صمیمی با صدایی که خستگی را در خودش حل کرده، از روزهای عملیات و تلاش می‌گوید. از نجات پسرک 8ساله معلولی که اگر اتفاق نیفتاده بود شاید حالا او را به نجاتگری کوهستان علاقه‌مند نکرده بود. محمد صادقی‌فر، نیروی عملیاتی سازمان امداد و نجات در حوزه دماوند در پایگاه امداد کوهستان شهر رینه شهرستان آمل است. پایگاهی که متشکل از یک تیم 4نفره است. پایگاهی که هر 2روز با 4 امدادگر در 3 شیفت 4نفره شامل پرسنل و نجاتگر داوطلب جایگزین می‌شود. او و گروهش، در طول این مدت بیش از 700 عملیات درمان، جست‌وجو، نجات و انتقال اجساد را برعهده داشتند.
همه چیز از نجات یک کودک دچار معلولیت آغاز شد
صادقی‌فر، متولد سال 70 جنگل الیمستان در شهرستان آمل است. جوان پرتلاشی که قصه عضویت او در هلال احمر رنگ و بوی دیگری دارد. او درباره اینکه چطور به تیم کوهستان پیوسته به خبرنگار «شهروند» می‌گوید:« از سال 87 زمانی که فقط 8 ساله بودم کوهپیمایی را آغاز کردم. از آنجا که مادرم هم کوهنورد بودند این علاقه در من نیز به وجود آمد. سال 91 پسر کوچکی که از قضا معلولیت هم داشت در جنگل الیمستان گم شد.» این نجاتگر کوهستان ادامه می دهد:«خانواده او از ما به دلیل شناخت کاملی که از منطقه داشتیم، برای پیدا کردنش کمک گرفتند. در شرایط نامساعد جوی در میان باران و مه، با تمام دشواری‌هایی که وجود داشت، او را لبه پرتگاه پیدا کردم. حضور نیروهای امداد کوهستان و آمبولانس‌های هلال احمر، در صحنه کمک به این فرد، باعث شد تا به عضویت در هلال‌احمر علاقه‌مند شوم. پس از آن هم ادامه این مسیر باعث شد تا برخی از افرادی که به واسطه عملیات‌های امداد و نجات به زندگی عادی بازگشتند به عضویت در هلال احمر علاقه‌مند شوند.»
عملیات کوهستان، تنها چند ساعت پس از تحویل سال
صادقی‌فر درباره نخستین عملیات سال 1404 پایگاه امداد کوهستان شهر رینه شهرستان آمل می‌گوید:«تنها چند ساعت پس از تحویل سال 1404 زنگ نخستین عملیات امداد و نجات قله دماوند به صدا درآمد. در این حادثه دو نفر از طبیعت‌گردانی که تصور می کردند در این فصل و زمان امکان صعود دارند، وارد منطقه شدند تا ارتفاع 4000 متر هم پیش رفته بودند که به دلایل شرایط نامساعد جوی در همان نقطه گرفتار شدند. » این نجاتگر ادامه می‌دهد:«پس از آن با ما تماس گرفته شد. در چنین موقعیتی نیروهای ما موفق شدند تا هردو طبیعت‌گرد را به منطقه امن منتقل کنند. این درحالی است که مجدد در تاریخ 12 فروردین عملیات امداد و نجات در دماوند انجام شد. دلیل این عملیات هم تماس فدراسیون کوهنوردی بود تا به عنوان تیم پشتیبان در این عملیات به آن‌ها ملحق شویم. نکته جالب توجه در عملیات دوم این بود که این فرد دقیقا یکی از همان دوطبیعت‌گردی بود که تنها چندساعت پس از تحویل سال نجات داده شده بودند. این اتفاق درحالی رخ داد که در همان عملیات اول هنگامی که دوست همراه او حال نامساعدی داشت به محل امن انتقال یافت. در همین حین به او توصیه کردیم به دلیل شرایط جوی دماوند و نداشتن تجهیزات مناسب از ادامه کوهنوردی منصرف شود اما نپذیرفت. به همت فدراسیون کوهنوردی،تا ارتفاع 3400 متر هم انتقال داده شد و در همان زمان به عنوان تیم پشتیبان تا ارتفاع 2500متر او را همراهی کردیم. حین نجاتش وقتی مرا دید، به او گفتم: «قبل از این هم ما با یکدیگر دیدار داشتیم و توصیههای لازم را داده بودیم.» دقیقا مرا به خاطر آورد و حرفم را تائید کرد.
شرایط دماوند به هیچ صعود دیگری شبیه نیست
صادقی‌فر، همچنین علل حوادث و سوانح دماوند را این طور تشریح می‌کند:«چنین افرادی به دلیل اینکه صعود به دماوند را به شکلی ویژه و جدی نمی‌بینند، با وقوع چنین سوانحی غافلگیر می‌شوند. علت این غافلگیری و پافشاری‌های صعود در هر شرایطی از ناآگاهی ناشی می شود. دلیل این اتفاق هم این است که درصد بالایی از کوهنوردان و طبیعت گردان شرایط ویژه قله دماوند را آن طور که باید، در نظر نمی‌گیرند. قله‌ای مخروطی که شرایط آب و هوایی متفاوت و وزش بادهای سنگینی را داراست. نکته دیگر آن است که برای صعود به دماوند باید نگاه فنی‌تری به خرج داد چرا که حتی ابزار و تجهیزات صعود به این قله با سایر مناطق متفاوت است. برای صعود به دماوند فقط باید با راهنمای مسیر و گروه صورت بگیرد و افراد از صعود تک‌نفره پرهیز کنند.
افرادی که تا پیش از صعود، با هزینه‌های کمتر به دنبال خرید تجهیزات ارزان تر و ساده تر بودند در هنگام نجات حاضرند چندین برابر آن هزینه کنند تا به شرایط مساعد برگردند.»
بایدها و نبایدهای یک تصمیم
صادقی‌فر که درابتدای 21 سالگی به عضویت امداد کوهستان درآمده درباره شرایط عضویت در این گروه می‌گوید:«در بحث عضویت در تیم امداد و نجات کوهستان از تصمیم او استقبال می‌کنیم اما وظایف و اموری که به او سپرده می‌شود در چارچوب توانایی‌ها و حدود خود اوست. درواقع همه چیز به شجاعت و روحیات فرد داوطلب بستگی دارد. اگر برای عضویت در پایگاه امداد کوهستان تمایل به عضویت دارند می‌بایست دوره‌های مربوطه در هلال احمر را دنبال کنند. درباره امداد کوهستان که فراخوان‌هایی منتشر می‌شود، نیازمند حضور کوهنوردانی است که دوره‌های مربوطه فدراسیون کوهنوردی را گذرانده باشند یا در این حوزه تخصص و تجربه لازم را کسب کرده باشند.» او که سابقه بیش از 101 مرتبه صعود به قله دماوند را دارد، نقش شبکه‌های اجتماعی و تولیدمحتوای برخی کاربران درپشت گوش انداختن توصیههای امدادی و الزامات صعود را موثر می‌داند و معتقد است:«برخی به دلیل اینکه تمایل دارند با هزینه کمتری صعود را تجربه کنند یا افرادی که دماوند اولی هستند به دلیل اینکه صرفا شناخت از این قله را به دانسته‌های خود از محتوای بلاگران و شبکه‌های اجتماعی گره زده‌اند با مشکلات بسیاری در هنگام صعود مواجه می‌شوند. از جمله آن‌ها می‌توان به حضور در دماوند بدون تجهیزات پیشرفته و لازم اشاره کرد.»