46 سال پیش در چنین روزی، برابر ١٨ فروردین ١٣٥٨ خورشیدی، امیرعباس هویدا، از رجال مشهور دوران حکمرانی پهلوی دوم، به جرم افساد فی‌الارض و محاربه با خدا اعدام شد. هویدا با ١٢ سال و ٦ ماه دوام در منصب نخست‌وزیری به نوعی رکورددار محسوب می‌شود و این حاصل نشد مگر به خاطر رضایت تمام و کمال محمدرضا پهلوی از او. رضایتی که نه حاصل کارآمدی نخست‌وزیر بلکه بیشتر به دلیل گوش‌بفرمانی و بله قربان‌گویی صِرف هویدا بود. شاه در طول حکمرانی خود نشان داده بود که تحمل دو مدل نخست‌وزیر را ندارد، نخست کسی که در برابر دستورات او چون و چرا کند، و دوم فردی که کارآمد باشد و نقش شاه در اداره کشور را کمرنگ جلوه دهد. هویدا از هر دوی این‌ها مبرا بود، زیرا نه در برابر درخواست‌های شاه مقاومت می‌کرد و نه دولتمرد قابلی بود. هویدا در طول محاکمه، برای توجیه عملکرد خود بارها و بارها «سیستم» را مقصر اشکالات موجود عنوان کرد و این که هر کس دیگری هم جای او بود چاره‌ای جز اطاعت از اوامر سیستم یا در واقع شخص «شاه» نداشت: «ما گرفتار سیستمی بودیم که هرکسی در آن سیستم به نحوی در خدمت رژیم بود... من آن سیستم را به وجود نیاورده بودم. قبل از من و بعد از من نخست‌وزیرانی بودند که با این سیستم کار کردند. من هم ادامه دهنده همان راه بودم نه به وجودآوردنده‌اش...»