شهروند| سرمربی اسبق تیم‌ملی فوتبال کشورمان شاید یکی از بهترین افرادی باشد که می‌تواند از دلایل اعطای میزبانی به امارات در رقابت با ایران برای جام ملت‌های آسیا 2019 صحبت کند. او که سال‌ها است در امارات زندگی می‌کند، اعتقاد دارد خود علی کفاشیان از ماه‌ها قبل می‌دانست که این میزبانی به ایران نمی‌رسد اما سعی کرده بود با این نام خودش را در فدراسیون و در برابر انتقادات حفظ کند. در ادامه گفت‌وگوی «شهروند» را با حشمت مهاجرانی درباره وضع این روزهای فوتبال ایران می‌خوانید:
کشور امارات به‌عنوان میزبان جام ملت‌های آسیا 2019 معرفی شد. این مسأله را پیش‌بینی می‌کردید؟
از نظرم حتی خود کفاشیان هم می‌دانست که این میزبانی به ایران نمی‌رسد چون امارات در سال‌های اخیر مسابقات بزرگی را میزبانی کرده و از تمام آنها نیز سربلند بیرون آمده است. البته هر نهادی به غیر از AFC هم بود چنین تصمیمی را می‌گرفت و نباید نه از کنفدراسیون فوتبال آسیا گلایه داشته باشیم و نه این‌که از تصمیمی که گرفته شده، تعجب کنیم. فقط در دوبی که من حضور دارم، 5 استادیوم در کلاس جهانی وجود دارد یا تیم‌هایی مثل العین و الاتحاد امکاناتی را در اختیار دارند که در ایران نظیر آنها نیست.
اما کفاشیان تا روزهای آخر نیز اعلام می‌کرد که شانس 2 کشور برای گرفتن این میزبانی برابر است و حتی از رابطه نه چندان جالب شیخ سلمان با اماراتی‌ها به‌عنوان یک برگ برنده برای ایران نام می‌برد!
اینها فقط یک مانور تبلیغاتی بود و درواقع کفاشیان برای مردم ایران یک شو اجرا می‌کرد چون با این کار توانست ذهن همه را به سمتی دیگر ببرد و از یک موفقیت بزرگ صحبت کند. کفاشیان توانست با این کار حداقل چند ماهی از زیر بار انتقادها بیرون بیاید و دهان منتقدان را ببندد. او همین حالا نیز همین کارها را می‌کند. در آخر هم دیدید که ایران این میزبانی را به‌دست نیاورد. اماراتی‌ها از ماه‌ها قبل همه‌چیز را تمام شده می‌دانستند و نمی‌دانم چرا همه در ایران امیدوار بودند. درباره رابطه نه چندان خوب امارات با شیخ سلمان نیز سیاه‌نمایی شده چون اصلا رابطه‌ها ربطی به میزبانی چنین رقابت‌های مهمی ندارد.
به نظر شما چه اتفاقی رخ می‌دهد که ایران بعد از 40سال نتوانست میزبانی جام ملت‌ها را به دست آورد اما امارات بعد از 20سال دوباره چنین امتیازی را از AFC گرفت؟
باید قبول کنیم که اماراتی‌ها از هر نظر از ما خیلی قوی‌تر بودند. آنها بودجه کلانی را برای برگزاری این مسابقات درنظر گرفتند که اصلا در ذهن ما هم نمی‌گنجد اما مطمئنم که خود کفاشیان نیز نمی‌دانست که چقدر بودجه برای برگزاری این رقابت‌ها در ایران اختصاص پیدا می‌کند. این یک اصل است که وقتی کشوری امکانات دارد، باز هم کاندیدا می‌شود و شاید یک دوره دیگر نیز میزبان شود و ما همچنان میزبانی را نگرفته باشیم. نمی‌توان گفت که میزبانی نوبتی است که بگوییم ایران باید بعد از 40سال به آن می‌رسید. همین امسال استرالیا میزبان بود و نکات مثبت و منفی آن قطعا توسط AFC استخراج می‌شود و اگر استرالیا قوی باشد، شاید چند دوره دیگر بازهم این میزبانی را بگیرد.
یعنی شما فوتبال ایران را در حدی نمی‌بینید که تا چند دوره آینده میزبانی جام ملت‌ها را به‌دست آورد؟
تنها امتیاز ایران فقط شاید از تعداد هوادار باشد. البته فوتبال ما نیز همیشه در سطح اول قاره آسیا حضور داشته اما امکانات ما با کشورهای عربی قابل قیاس نیست. یکی از مسائلی هم که فیفا نیز روی آن دست گذاشته مسأله عدم حضور بانوان است. باید به جایی برسیم که هیچ بهانه‌ای دست مسئولان بین‌المللی ندهیم و آن موقع به فکر میزبانی باشیم.
از بحث میزبانی که بگذریم، با توجه به سابقه نه‌چندان خوشایند همکاری مربیان ایرانی با کی‌روش، تصور می‌کنید در دوره جدید حضور او باید باز هم از مربی ایرانی روی نیمکت تیم‌ملی استفاده شود؟
برای این‌که به این سوال پاسخ بدهم، خودم را مثال می‌زنم که 2سال در کنار اوفارل تجربه کسب کردم و بعد توانستم با ایران به‌عنوان سرمربی قهرمانی آسیا را به‌دست آورم. خیلی چیزها از اوفارل یاد گرفتم و هنوز هم بعد از سال‌ها به نیکی از او یاد می‌کنیم چون شاگردان زیادی را در ایران به جای گذاشت و من هم کنار او پروفسور شدم! حالا هم وقتی برای کی‌روش هزینه کرده‌ایم باید از دانش او استفاده شود. فدراسیون باید در کنار او چند مربی ایرانی را بگذارد تا دیگر بعد از جام‌جهانی 2018 یک مربی ایرانی را روی نیمکت تیم‌ملی ببینیم.
جالب این‌که کی‌روش در تازه‌ترین اظهارنظرش گفته او دستیاری را می‌خواهد که کاورها را نیز از روی زمین جمع کند؟!
این جملاتی است که به مذاق ما ایرانی‌ها خوش نمی‌آید و کی‌روش نیز این‌طور صحبت می‌کند تا فدراسیون فکر اضافه کردن مربی ایرانی به نیمکت تیم‌ملی را هم نکند. شاید هر مربی در تمرین مجبور شود که کاورها را از روی زمین جمع کند اما گفتن این مسأله جالب نیست. کی‌روش خودش را بالاتر از مربیان ایرانی می‌داند و مشکل اصلی همین جاست.
به‌عنوان سوال پایانی، حالا که در کوران لیگ قهرمانان آسیا قرار داریم، شانس موفقیت نمایندگان ایران را در این رقابت‌ها چقدر می‌دانید؟
یک نکته مثبت تیم‌های ایرانی که در آسیا حضور دارند، استفاده از بازیکنان جوان است که انگیزه بالایی دارند. شاید فقط با چاشنی شانس بتوانیم یکی از این تیمها را روی سکوی قهرمانی آسیا تصور کنیم اما اگر این اتفاق تا چند سال دیگر رخ ندهد، دیگر این فوتبال بیننده‌ای نخواهد داشت.