خبر فروش سینما پارس به سوژه داغ این روزهای سینمای ایران تبدیل شده است. خبری که با واکنش‌های بسیاری مواجه شده و اندوهی را در آستانه سال نو برای سینمادوستان و به ویژه کسانی که با این سینما خاطره دارند، برانگیخته است. سال گذشته بود که سینما عصر جدید نیز به چنین وضعیتی گرفتار آمد و موج مهیبی از اظهارتاسف‌ها را به خود دید. قبل از آن نیز سینما بولوار چنین وضعیتی را تجربه کرد و امروز هم سوژه سینما پارس حسابی داغ است. همه این سینماها، به دلیل مستهلک بودن، سال‌ها از نظر اقتصادی راکد مانده‌اند و درنتیجه، صاحبان این اماکن، تصمیم گرفتند تا در شرایطی که هیچ آینده‌ای برای سینماهای خود متصور نیستند، نسبت به فروش آنها اقدام کنند. این مساله در حالی تکرار می‌شود که مدیران سینمایی تقریبا در تمام این غائله‌ها سکوت کردند و ترجیح دادند اظهارنظری نکنند. رویکردی که دست‌کم در سال‌های گذشته دیده شده و ظاهرا نباید از آن متعجب شد اما واکاوی این تعطیلی‌ها و تحلیلی که می‌توانیم نسبت به آن داشته باشیم، این مهم را اثبات می‌کند که مدیران سینمایی و نهادهای تابعه آنها می‌توانند برای در دست گرفتن زمام این سینماها، وارد گود رقابت شده و نسبت به انتقال کاربری این اماکن اقدام کنند. در واقع این موضوع می‌تواند این مساله را متذکر شود که مدیریت سینمایی کشور می‌تواند یک‌بار برای همیشه به این مساله وارد شود و با در دست گرفتن زمام تولیت این اماکن متروکه آنها را به ناوگان سینمایی کشور بازگرداند...

هم‌اکنون بیشتر از ۱۰ سینما به وضعیت سینما پارس دچار هستند که ازجمله آنها می‌توان به عصر جدید، شهر قشنگ، ایران، روشن، کریستال، آسیا، البرز، رادیوسیتی، متروپل، شیرین، رکس و... اشاره کرد. این ظرفیت، به‌خوبی می‌تواند در اختیار دولت درآمده و به‌عنوان سینماهای دولتی، به ناوگان سینمایی کشور افزوده شود. در سال‌های اخیر، بخش خصوصی تقریبا عهده دار همه موارد راه‌اندازی‌های سینمایی کشور بوده که در مجتمع‌های تجاری، پردیس‌های چندسالنه راه‌اندازی شدند. با توجه به تعدد این مجتمع‌ها، طبیعتا بخش خصوصی رغبتی برای خریداری سینماهای قدیمی و راه‌اندازی مجدد آنها ندارد بنابراین فرصتی برای ورود مراجع سینمایی دولتی است!در چشم‌انداز اولیه، سینمای ایران باید به تعداد ۱۰۰۰ و در گام بعد نیز ۲۰۰۰ سالن داشته باشد. رسیدن به ۱۰۰۰ سالن تقریبا قطعی است و سینمای ایران احتمالا تا پایان سال آینده به این محدوده خواهد رسید. اما برای رسیدن به ۲۰۰۰ سالن باید برنامه‌ریزی درست و هوشمندانه‌ای در نظر داشت و دیگر نمی‌توان تنها به ظرفیت مجتمع‌های تجاری بسنده کرد. این دایره بسته چاره‌ای باقی نمی‌گذارد جز اینکه بخشی از ناوگان با خریداری، ترمیم و تجهیز سینماهای قدیمی تامین شود و این زخم یک‌بار برای همیشه ترمیم یابد.