تشخیص اختلال اوتیسم در بزرگسالی
از پنهانکاری فرد مبتلا تا اشتباه گرفتن آن با وسواس
اختلال اوتيسم شامل چالش‌هاي فكري، زباني و اجتماعي است. اين چالش‌ها مي‌توانند شامل پايبندي سختگيرانه به روال‌ها، داشتن علايق ثابت يا وسواسي، و دشواري در برقراري تماس چشمي يا درك ارتباطات غيركلامي باشد. اوتيسم معمولاً در دوران كودكي تشخيص داده مي‌شود و آكادمي پزشكان اطفال آمريكا توصيه مي‌كند كه همه كودكان از 18 ماهگي غربالگري شوند. علائم رايج اوتيسم شامل دشواري در برقراري ارتباط اجتماعي و تمركز شديد بر روي برخي روال‌ها يا موضوعات خاص است، هرچند اين علائم ممكن است در دوران كودكي فرد تشخيص داده نشود. جالب است بدانيد تشخيص اوتيسم در افراد 26 تا 34 ساله 452 درصد افزايش يافته است. با اين حال، تشخيص اوتيسم در بزرگسالي دشوار و پرهزينه است، چرا كه تعداد متخصصاني كه به‌طور ويژه با بزرگسالان كار مي‌كنند، كم است.
برخي ويژگي‌هاي اوتيسم تا زمان بزرگسالي آشكار نمي‌شوند، زيرا در اين مرحله از زندگي، نيازهاي اجتماعي جديدي پديدار مي‌شود. برخي ديگر ممكن است ياد گرفته باشند كه رفتارهاي خود را پنهان كنند، پديده‌اي كه «نقاب‌زني» ناميده مي‌شود. بزرگسالان در طول زمان ياد گرفته‌اند كه سازگار شوند. آن‌ها ممكن است متوجه شده باشند كه نبايد برخي رفتارها را در جمع نشان دهند، بنابراين اين كار را در خلوت انجام مي‌دهند. از طرفي همپوشاني علائم اوتيسم با اختلالاتي مانند وسواس فكري-عملي (ADHD-OCD) مي‌تواند تشخيص را پيچيده كند، زيرا اين شرايط نيز شامل مشكلاتي در توجه، حافظه كاري و حل مسئله هستند. با اينكه ابزارهاي غربالگري آنلاين مختلفي براي اوتيسم وجود دارد، اما اين يك تشخيص پيچيده است، به همين دليل كارشناسان توصيه مي‌كنند ابتدا با پزشك عمومي خود مشورت كنيد تا در صورت لزوم به روانپزشك ارجاع داده شويد.