}شهروند} 67 سال پيش، برابر 22 فوريه ١٩٥٨ ميلادي، كشور «جمهوري متحد عربي» با اتحاد مصر و سوريه تشكيل شد. مبتكر اين حركت دولت سوريه بود و مصر به رهبري
جمال عبدالناصر با آغوش باز از اين پيشنهاد استقبال كرد. سوري‌ها با رياست عبدالناصر بر اين جمهوري عربي جديد كوچكترين مشكلي نداشتند و به همين خاطر مقدمات تأسيس آن خيلي زود به سرانجام رسيد. گذشتن يك دولت مستقل از حق حاكميت خود و دادن پيشنهاد الحاق به طرف قدرتمندتر براي تشكيل يك كشور جديد، واقعه‌اي بود كه تا آن زمان در جهان عرب سابقه نداشت. جمال عبدالناصر به دليل جنگ سوئز در سال 1956 در دنياي عرب به عنوان يك قهرمان شناخته مي‌شد و به همين خاطر اتحاد سوريه و مصر از پشتيباني اكثريت سوري‌ها برخوردار بود و حزب بعث نيز از مهم‌ترين مدافعان آن به شمار مي‌رفت. اين ميان چشم طمع اسرائيل به سوريه، همچنين برنامه انگليس و فرانسه براي تحريك عراق و رودررو قرار دادن آن با دمشق و مهم‌تر از همه طرح سازمان سيا براي حمايت از جريانات مخالف كمونيست‌ها، دولت سوريه را براي اتحاد با قدرتمندترين كشور عربي جهان يعني مصر مصمم‌تر كرد.
اجنگ سوئزب و تولد اسطوره‌ای به نام جمال عبدالناصر
تشكيل جمهوري متحد عربي تا حد زيادي متأثر از شخصيت جمال عبدالناصر بايد قلمداد شود. يكي از تبعات مهم تشكيل دولت جعلي اسرائيل در سرزمين فلسطين، رشد تمايلات ملي‌گرايانه و پان عربيستي در منطقه خاورميانه بود. مصر و سوريه به‌عنوان خاستگاه اصلي تحركات ملي‌گرايانه، هدايت افكار عمومي جهان عرب را پس از شكست ارتش‌هاي عربي از صهيونيست‌ها عهده‌دار شدند. اين ميان فقط ظهور يك رهبر قدرتمند و كاريزماتيك مي‌توانست اين تمايلات بالقوه را بالفعل كند. آرزويي كه با قيام افسران آزاد در مصر رنگ واقعيت به خود گرفت و اين فرصت را فراهم كرد تا جمال عبدالناصر نقش مصر براي رهبري جبهه ملي-عربي در عرصه مقابله با تجاوزگري اسرائيل را جلوه‌اي تازه ببخشد. اقدام عبدالناصر در ملي كردن كانال سوئز و مقاومت ارتش او در مقابل انگلستان، فرانسه و اسرائيل، موجب شد تا نخستين پيروزي اعراب در برابر ماشين جنگي غرب رقم بخورد و رئيس‌جمهوري مصر به يك اسطوره در بين اعراب تبديل شود.
استقبال افکار عمومی جهان عرب از اتحاد مصر و سوریه
درست دو سال پس از بحران سوئز، هنگامي كه عبدالناصر در اوج محبوبيت قرار داشت و افكار عمومي جهان عرب را به تسخير خود درآورده بود، دولت سوريه پيشنهاد ايجاد كشوري جديد متشكل از مصر و سوريه را مطرح كرد. اصرار سوري‌ها به عبدالناصر براي رهبري اين كشور جديد باعث شد مصري‌ها مشتاقانه پيشنهاد فوق را بررسي كرده و در نهايت با آن موافقت كنند. اين اتفاق در بين اعراب و مسلمانان جهان بازتاب خوبي داشت، هرچند كشورهايي چون عراق و اردن آن را بر عليه خود پنداشتند. جداي از دولت‌ها اما ملت‌هاي عربي واكنش مثبتي نسبت به اتحاد مصر با سوريه نشان دادند، زيرا آن را تنها راه پايان دادن به اشغالگري اسرائيل در فلسطين مي‌دانستند. مدتي بعد يمن نيز به جمهوري متحد عربي پيوست، اما متأسفانه عمر اين جمهوري به اندازه‌اي نبود كه تأثير آن در مناسبات منطقه‌اي شكلي ملموس به خود بگيرد و 3 سال بعد با وقوع كودتا در سوريه، عمر جمهوري متحد عربي نيز به پايان رسيد.