شهید بهروز نجیب فرزند علی حسین، در دومین روز از فروردین ماه 1340 در شهر ایلام دیده به جهان گشود. شهید در دوران قبل از انقلاب اسلامی در تظاهرات‌ها و راهپیمایی‌ها علیه رژیم پهلوی شركتی فعال داشت و در پخش اعلامیه‌ها و اطلاعیه‌های امام در بین مردم نقشی كلیدی داشت و چندین بار بر اثر گازهای سمی و اشك‌آور مسموم و زخمی شد. بعد از انقلاب هم درشغل بهیاری خدمات ارزنده‌ای به مجروحان و خانواده‌ها داشت. در سال 1363 ازدواج کرد و صاحب یک پسر و یک دختر شد. زمانی که عراق داخل خندق‌ها را قیر کرد و شیمیایی در بصره انداخت، در آنجا در اثر تنفس مصنوعی که به سرگرد می‌دهد شیمیایی می‌شود. بعد از آن یک ترکش به ناحیه پشتش اصابت می‌کند.
 10 روز در تهران و چند روز هم در کرمانشاه بستری بود. زمانی که می‌خواستند او را به ایلام انتقال دهند، در چوار حال ایشان به هم می‌خورد. در آن لحظه به پدرش که همراهشان بود می‌گوید: «پدر جان می‌دانم که شهید می‌شوم و افتخار هم می‌کنم در راه اسلام و میهنم به شهادت می‌رسم، پس این بهیار که همراه ما بود را اذیت نکن و بگذار تا این بنده خدا برود.» درنهایت او در همان بیمارستان چوار به شهادت می‌رسد و در بیست و دوم دی ماه 1365، در این راه مقدس جام شهادت را لا جرعه می‌نوشد. مزار این شهید گرانقدر در جوار امامزاده علی صالح(ع) قرار دارد.