سمیه باکی‌زاده، یکی از زنان داوطلبی است که از دو سال پیش جذب هلال‌احمر شد و دیگر نتوانست از این جمعیت جدا شود. او در گفت‌وگو با خبرنگار «شهروند» می‌گوید: «از سال 401 وارد جمعیت شدم. به قصد یادگیری کمک‌های اولیه رفتم. وقتی در این دور‌ه‌ها شرکت کردم، با محیط بیشتر آشنا شدم و ارزش‌ها و اهداف آنها را از نزدیک دیدم. آنها در این کلاس‌ها، در مورد ویژگی‌های یک امدادگر حرف زدند و من با اهدافشان آشنا شدم. خیلی برایم جذاب شد. برای همین تصمیم گرفتم ادامه دهم. دوره‌های مقدماتی امدادونجات و پیش‌بیمارستانی و مخاطرات را گذراندم. در پنج دوره سایت مجازی هم شرکت کردم. به عنوان شروع فعالیت‌های اجرایی‌ام، در کانون جوانان آزاد خواهران هلال‌احمر اشنویه مشغول به کار شدم. آنجا هر درخواستی را که اعضا داشته باشند، ثبت می‌کنیم و جلسه می‌گذاریم. مشکلاتی که داشته باشند، می‌شنویم و برایش برنامه‌ریزی می‌کنیم. کارهای بشردوستانه ابتکاری و نوآورانه انجام می‌دهیم. مثلا چند وقت پیش خانواده‌های محروم را شناسایی کردیم. آنهایی که بضاعت فرستادن فرزندانشان به مدرسه را  نداشتند و کمبود امکانات داشتند شناسایی کردیم. از طرف دیگر  پولی که خیران   برایمان آوردند، لوازم‌التحریر گرفتیم و به خانواده‌ها دادیم. یا بسته مواد غذایی به صورت نامحسوس پخش کردیم. چند وقت پیش بود که چند کوهنورد در اشنویه، مفقود شدند. همه ما در بسته‌بندی مواد غذایی و حمایت روانی خانواده‌ها فعال بودیم. در مسابقات رفاقت مهر شرکت کردم. امسال سی‌امین دوره بود. هدف از این مسابقات، نوع دوستی و رابطه دوستی بین اعضای جمعیت با رویکرد استعدادیابی بود که در بندرانزلی برگزار شد. تیم ما در آیتم‌های اسکان اضطراری، بانداژ، پانسمان، حمل اختصاصی مصدوم و پناه‌گیری توانستم مقام سوم را بدست آورم. اصولا  هلال‌احمر طوری عمل می کند که هر کسی را می‌تواند جذب کند. بی غرضی و انسانیت آدم را جذب می‌کند. اینکه با یک کار ساده چند ثانیه‌ای، بتوانیم کسی را نجات دهیم خیلی ارزشمند است. برای همین در هلال‌احمر می‌مانم و زندگی‌ام را وقف این جمعیت بشردوست می‌کنم.»