[شهروند] 14 و 15 آگوست ١٩٤٧ میلادی، پاکستان و هند به فاصله یک روز از هم استقلال خود را از انگلستان دریافت کردند و به این ترتیب جانفشانی‌های رهبران استقلال شبه‌قاره یعنی مهاتما گاندی، جواهر لعل نهرو و محمدعلی جناح به نتیجه رسید. انگلستان اما این جا و در واپسین لحظات حضور استعماری‌اش نیز نقش مخرب خود را اعمال کرد و با اصرار لندن، استان بنگال هند به دو ناحیه پاکستان شرقی (بنگلادش) و بنگال غربی (هند) و همچنین پنجاب هند به دو ناحیه پنجاب شرقی (هند) و پنجاب غربی (پاکستان) تقسیم شدند. معیار این تقسیم‌بندی اصرار محمدعلی جناح از رهبران مسلمان استقلال هندوستان به جهت تشکیل کشوری مستقل برای مسلمانان هند بود، اما پراکندگی مسلمانان پرشمار هندوستان در منتهی‌الیه شرق و غرب این سرزمین، دقیقاً همان چیزی بود که انگلیسی‌ها می‌خواستند و با این حربه توانستند قبل از ترک شبه‌قاره استخوانی دیگر لای زخم آن بگذارند.
تفکیکِ همراه با رنج و درد مسلمان‌ها از هندوها
53 سال پیش، برابر 16 دسامبر ١٩٧١ میلادی، به دنبال پیروزی ارتش آزادی‌بخش بنگال در جنگ استقلال با پاکستان، کشور «بنگلادش» اعلام موجودیت کرد. این کشور جدید که تا پیش از این «پاکستان شرقی» نام داشت، زیر نظر پاکستان اداره می‌شد و این از آن جهت بود که پس از استقلال، اختیار کنترل سرزمین‌های مسلمان‌نشین در غرب سرزمین هند نیز به اسلام‌آباد سپرده شده بود. البته این جداسازی مسمانان از هندوها آنقدرها هم آسان نبود، زیرا اقلیت‌های دو گروه که در مراکز پرجمعیت طرف مقابل ساکن بودند، مجبور شدند برای حفظ جان از سرزمین‌‌هایشان مهاجرت کرده و راهی محل استقرار هم‌کیشان خود شوند. در بحبوحه همین کوچ بزرگ نیز خیلی‌ها قربانی کینه‌ورزی‌های قومی و مذهبی شدند و جان خود را از دست دادند. این میان سرزمین کشمیر با اکثریت مسلمان، به دلیل تصمیم دولت محلی آن به هند ملحق شد تا بحرانی طولانی (تا امروز) را رقم بزند.
انتقام هند از پاکستان با حمایت از شورش بنگال
واگذاری اختیار مسلمانان ساکن غرب هندوستان (بنگال) به سرزمین اصلی یعنی پاکستان، همانطور که پیش‌بینی می‌شد بروز اختلافات سیاسی و همچنین رشد تمایلات استقلال‌طلبانه در میان مسلمانان بنگالی را به دنبال داشت. این میان کشور هند نیز مابین این دو سرزمین واقع شده بود که به معنای 1600 کیلومتر فاصله بین پاکستان شرقی و غربی بود. این میان وجود اختلافات عیان و پایان‌ناپذیر بین هند و پاکستان، یعنی هم‌وطن‌های سابق و رقیبان و دشمنان فعلی، باعث شده بود که هند نقش خود برای تخریب هرچه بیشتر رابطه بین این دو سرزمین مسلمان‌نشین را بیش از پیش جدی بگیرد. در نهایت با شورش مسلمانان بنگالی و برافراشتن علم استقلال‌خواهی توسط آن‌ها، همچنین حمایت سیاسی و نظامی هندوستان از آنان، شبه‌قاره هند پس از 24 سال تجزیه‌ای دیگر را تجربه کرد که نتیجه آن جدایی پاکستان غربی از پاکستان شرقی و تشکیل کشور مستقل بنگلادش بود.