شهید داوود فخارزاده اولین فرزند خانواده بود. او در سال 1346 در کوهبنان به دنیا آمد. دوران کودکی خود را در روستای شعبجره به همراه خانواده در شرایطی که به دور از هرگونه امکانات رفاهی بود گذراند. خانواده وی می‌گویند که در کودکی به بیماری سیاه سرفه مبتلا شد و به دلیل عدم امکانات نتوانستند او را به درمانگاه ببرند. درد و ناراحتی زیادی را متحمل شد. برای شفای او به حضرت ابوالفضل (ع) متوسل شدند و او شفا یافت. از لحاظ درسی فردی باهوش و بااستعداد بود و تا دیپلم درسش را ادامه داد. در مدرسه دانش‌آموز منظّم و درس‌خوانی بود و به معلمان خود احترام می‌گذاشت. بسیار پرجنب و جوش و فعال بود و در فعالیت‌های غیردرسی و فرهنگی از قبیل تئاتر هم حضور فعالی داشت. از 10 سالگی شروع به نماز خواندن کرد و هیچ کاری را جز برای رضای خدا انجام نمی‌داد. از ریا متنفر بود. فردی مهربان، مومن و باتقوا بود و معمولاً وقتی مشکلی در خانواده به وجود می‌آمد با صحبت و راهنمایی خود در رفع آن می‌کوشید. شهید داوود فخارزاده، رفتن به جبهه و جنگیدن را یک وظیفه الهی می‌دانست و معتقد بود باید به جبهه رفت و از انقلاب و دین اسلام دفاع کرد. در پنج سالگی توانست 20 جز قرآن را یاد بگیرد. خانواده‌اش می‌گویند که از نظر اخلاقی، بسیار مهربان بود. تا جاییکه اگر بین دو خانواده بحث و دعوایی می‌شد یا حتی در بعضی مواقع بین مادر و پدر اختلافی پیش می‌آمد، ایشان طوری صحبت می‌کرد که یک مرد پنجاه ساله هم نمی‌توانست اینطور صحبت و آرامش را برقرار کند. او در 19 سالگی در سال 1365 برای اولین بار به عنوان امدادگر به جبهه جنگ رفت و تنها 15 روز از رفتنش گذشته بود که در عملیات کربلای پنج در شلمچه به درجه رفیع شهادت نایل آمد.