یافته‌های یک پژوهش جدید نشان می‌دهد ارتباطی شگفت‌انگیز میان چربی‌های عمق شکم و تجمع اولیه پلاک‌های آمیلوئیدی که شاخص مهم بیماری آلزایمر است، وجود دارد که پیش‌بینی ابتلا به آلزایمر را چند دهه قبل از بروز چشمگیر علائم زوال شناختی، ممکن می‌کند.
این یافته‌ها ممکن است به‌عنوان یک هشدار اولیه برای ابتلا به بیماری آلزایمر، چندین دهه قبل از بروز چشمگیر زوال شناختی، به‌شمار روند.
یافته‌های این پژوهش که در کنفرانس سالانه انجمن رادیولوژی آمریکای شمالی در سال ۲۰۲۴ میلادی ارائه شد، فهم ما از رابطه چاقی و سلامت مغز را به چالش می‌کشد و به طور خاص بر نوع و محل چربی تمرکز می‌کند. از مدت‌ها قبل، شاخص توده بدنی (BMI) با خطر زوال عقل مرتبط دانسته می‌شد؛ اما پژوهش جدید نشان می‌دهد همه چربی‌ها به طور یکسان در ابتلا به آلزایمر نقش ندارند. مقایسه جریان خونی مغز ۶۵ فرد میانسال که از نظر شناختی وضعیت طبیعی دارند، نشان داد در افراد دچار چاقی و بافت چربی احشایی بالا، جریان خون در نواحی گیجگاهی و جداری مغز کاهش یافته است. پژوهشگران تأکید می‌کنند چربی احشایی، چربی احاطه‌کننده اندام‌های داخلی در عمق شکم، در مقایسه با چربی زیرپوستی که درست در زیر پوست قرار دارد، ارتباط بسیار قوی‌تری با آلزایمر دارد. این نوع چربی با حضور پلاک‌های آمیلوئیدی که تجمع پروتئین در مغز و از علائم آلزایمر است، مرتبط است.مهسا دولتشاهی، سرپرست پژوهشگران تأکید کرد: نتیجه مهم پژوهش ما این است که نسبت‌های بالاتر چربی عمیق و احشایی در افراد ۴۰ یا ۵۰ ساله با توده‌های پروتئینی آمیلوئید در مغز مرتبط است. پلاک‌های آمیلوئیدی همیشه باعث زوال شناختی نمی‌شوند؛ اما به عنوان شاخص‌های اولیه آلزایمر در نظر گرفته می‌شوند؛ این نشان می‌دهد توزیع چربی در بدن ممکن است در مقایسه با شاخص توده بدنی به تنهایی (که بین انواع چربی تفاوتی قائل نمی‌شود)، عملکرد مطمئن‌تری در پیش‌بینی خطر ابتلا به آلزایمر باشد.رابطه میان چربی، متابولیسم و سلامت مغز، پیچیده است. شاخص توده بدنی بالا با آتروفی (تقلیل اندازه سلولی، عضوی یا بافتی) مغز و زوال عقل مرتبط است؛ اما بر اساس یافته‌های این پژوهش، چربی احشایی برای پیش‌بینی خطر آلزایمر بسیار مهم‌تر است.