87 سال پیش در چنین روزی، برابر 10 آذر ١٣١٦ خورشیدی، آیت‌الله سیدحسن مدرس، نماینده مردم تهران در دوره‌های دوم تا پنجم مجلس شورای ملی در ٦٧ سالگی توسط عمال رضاشاه به شهادت رسید. آب رضاخان و مدرس از لحظه نخست ظهور پهلوی اول در سپهر سیاست ایران، به یک جوی نرفت. مدرس چه در زمان سردار سپه شدن رضاخان، چه هنگام نخست‌وزیری‌ و حتی پس از تاج‌گذاری، همواره یکی از منتقدان سرسخت منش دیکتاتورمأبانه او بود. رضاخان در گام نخست با تقلب گسترده در انتخابات، از راه‌یابی این منتقد سرسخت به مجلس جلوگیری کرد و سپس حربه تبعید را برای خاموش کردن صدای او برگزید. تبعیدی 10 ساله که 16 مهر 1307 از دامغان آغاز و در ادامه به مشهد، خواف و سپس قتلگاه کاشمر منتهی شد. آیت‌الله سیدحسن مدرس با دستور مستقیم رضاشاه، نقش‌آفرینی‌ رکن‌الدین مختاری رئیس کل شهربانی و عاملیت محمود مستوفیان، حبیب‌الله خلج (معروف به شمر و میرغضب) و محمدکاظم جهانسوزی، ابتدا مسموم و سپس با انداختن عمامه‌ دور گردن و مسدود کردن راه تنفس به شهادت رسید. [مطالب جامع‌‌ مربوط به شهادت آیت‌الله مدرس را می‌توانید در صفحه 8 روزنامه امروز بخوانید.]