توانایی قلب انسان برای بازسازی سلول‌های ماهیچه‌ای خود (میوسیت‌ها)، بسیار محدود است و مشخص نیست هنگام آسیب‌دیدن قلب در اثر نارسایی شدید، برای این قابلیت چه اتفاقی می‌افتد. پژوهشگران مؤسسه کارولینسکا در سوئد به این نتیجه رسیده‌اند که سرعت بازسازی سلول‌های قلب آسیب دیده در مقایسه با قلب سالم کمتر است. استاندارد مراقبت از بیماران مبتلا به نارسایی قلبی پیشرفته، کاشت پمپی است که به حرکت خون کمک می‌کند و «دستگاه کمکی بطن چپ» یا (LVAD) نامیده می‌شود. حال این گروه پژوهشی دریافتند عملکرد قلب بیمارانی که برای آن‌ها پمپ قلبی کاشته می‌شود بهبود چشمگیری داشته است و سلول‌های ماهیچه قلب آن‌ها با سرعتی بیش از شش برابر بیشتر از قلب‌های سالم بازسازی می‌شود.
پژوهشگران بخش زیست‌شناسی سلولی و مولکولی در مؤسسه کارولینسکا معتقدند نتایج این پژوهش نشان می‌دهد ممکن است راهی پنهان برای سرعت‌بخشیدن به سازوکار ترمیم قلب وجود داشته باشد. البته محققان بر این واقعیت نیز انگشت می‌گذارند که این سازوکار هنوز ناشناخته است و هیچ توضیحی برای آن وجود ندارد. یافته‌های این پژوهشگران امکان طراحی روش‌های درمانی جدید از طریق تحریک توانایی قلب برای ترمیم خود پس از آسیب جدی، در افراد مبتلا به بیماری‌های قلبی وخیم را فراهم می‌کند. به این ترتیب، بیماران مجبور نیستند فقط به پیوند قلب یا سایر انواع وسایل حمایت مکانیکی طولانی‌مدت متکی باشند. فقط کافی است یک وسیله برای مدتی هنگام عملیات پمپاژ به قلب کمک کند تا این عضو حیاتی ترمیم خود را پیش ببرد.