تاریخ کوبا با نام دو نفر سخت گره خورده است. نخست خوزه مارتی رهبر جنبش استقلال کوبا در مبارزه با امپراتوری اسپانیا و سپس فیدل آلخاندرو کاسترو، رهبر انقلاب کوبا، که 8 سال پیش برابر 25 نوامبر 2016 میلادی، در 90 سالگی درگذشت. مارتی شاعر و روزنامه‌نگاری بود که در 42 سالگی هنگام مبارزه و در میدان نبرد کشته شد، اما کاسترو پس از فارغ‌التحصیلی در دانشکده حقوق وارد گود مبارزه با باتیستا، دیکتاتور عامل آمریکا در کوبا شد و تا 90 سالگی سکان هدایت کشور در طوفان حوادث را رها نکرد. کاسترو را با نشانه‌های بسیاری می‌توان به خاطر آورد، با یار و همرزم ابدی‌اش ارنستو چه‌گوارا، یا همنشینی با ارنست همینگوی و حتی رفاقت با دیگو مارادونا. این میان سرشاخ شدن با جان اف. کندی در بحران موشکی کوبا، پیروزی برابر مزدوران مسلح آمریکا در خلیج خوک‌ها و حتی زنده خارج شدن از صدها ترور طراحی شده توسط سازمان سیا را از دیگر دستاوردهای نزدیک به 6 دهه حکمرانی فیدل کاسترو باید برشمرد. کاسترو از لحظه آغاز مبارزه‌اش در سال 1953 تا هنگام مرگ، هرگز از اهداف انقلابی‌ خود عدول نکرد و در حقیقت سیگار برگ کوبایی‌اش را که زمانی سمبل انقلابی‌گری بود، تا ته‌ آن کشید.