خشم و عصبانیت والدین می‌تواند تأثیرات شدیدی بر کودکان داشته باشد. گاهی اوقات، والدین خشم خود را با از کوره در رفتن، فریاد زدن یا آزار جسمی، کلامی و عاطفی ابراز می‌کنند. کودکان برای رشد و تکامل به احساس امنیت و آرامش نیاز دارند. بنابراین، فریاد زدن بر سر آن‌ها یا درگیری با آن‌ها برای سلامت جسم و روان‌شان مضر است. اگر والدین با راه‌های کنترل خشم در برابر کودکان آشنا نباشند، احتمال دارد کودک دچار استرس شود و رشد مغز او تحت تأثیر قرار بگیرد. بزرگ شدن در کنار والدینی که همیشه خشمگین هستند، یک عامل خطر برای ابتلا به بیماری‌ روانی در دوران بزرگسالی محسوب می‌شود. ممکن است خشم والدین به آزار کلامی یا عاطفی کودک منجر شود. بدرفتاری فقط جسمی نیست. کلمات می‌توانند باعث زخم‌های عمیق و آسیب‌های پایدار شوند. اگر یکی از والدین از روی عصبانیت به کودک حرف‌های ناخوشایند و آزاردهنده بگوید، ممکن است کودک خود را مقصر بداند و به همین دلیل احساس بی‌ارزشی کند. این احتمال وجود دارد که کودکان نسبت به والدین عصبانی خود با رفتار منفی، بی‌ادبی یا پرخاشگری واکنش نشان دهند. همچنین ممکن است کودکان بیمار شوند، از دیگران کناره‌گیری کنند یا در خوابیدن مشکل داشته باشند. اگر عصبانیت به خشونت فیزیکی تبدیل شود، می‌تواند به کودک آسیب جدی وارد کند. تکان دادن، کتک زدن یا پرتاب کردن کودکان کم سن و سال ممکن است به آسیب شدید و حتی مرگ منجر شود. تنبیه‌ بدنی کودک هم می‌تواند در مراحل بعدی زندگی تأثیر منفی روی او بگذارد و احتمالاً باعث بروز مشکلات زیر شود:
 رفتار ضداجتماعی
 پرخاشگری
 عزت نفس پایین
 مشکلات مربوط به سلامت روان
 روابط منفی
یک مطالعه روی ۳۵۰ بزرگسال بی‌خانمان که سن آن‌ها ۵۰ سال و بالاتر بود نشان داد که بین ناملایمات دوران کودکی، از جمله آزار جسمی و کلامی، و مشکلات سلامت روان ارتباط وجود دارد. در سایر تحقیقات هم مشاهده شده که تجارب ناخوشایند دوران کودکی (ACE) مانند سوء استفاده و آزار کلامی با بیماری‌های دردناک مثل آرتریت، سردردهای شدید و درد مزمن مرتبط است.