شهروند| دوستداران محیط‌زیست در اعتراض به جاده‌سازی در پناهگاه حیات‌وحش و پارک ملی بختگان، به رئیس سازمان حفاظت محیط‌زیست نامه نوشتند.  در نامه‌ای که 35 انجمن محیط زیستی آن را امضا کرده‌اند، خطاب به معصومه ابتکار نوشته شده است که «برای ما دوستداران طبیعت و مدافعان زیست پایدار در سرزمین ایران، جای شگفتی است که چگونه در دولت تدبیر و امید، که بیش از تمامی دولت‌های پیشین اظهار علاقه به محیط‌زیست کرده است، امکان دارد به طرح‌های مغایر با حفظ تمامیت مناطق حفاظت‌شده مجوز داده شود؟ یکی از این موارد، موافقت سازمان حفاظت محیط‌زیست با طرح تعریض جاده‌ خاکی نی‌ریز - خرامه - شیراز در محدوده‌ پناهگاه حیات‌وحش و پارک ملی بختگان است که حتی در دولت پیشین هم مجوز آن صادر نشد. نیازی به یادآوری نیست که به موجب قانون الحاق ایران به کنوانسیون رامسر و کنوانسیون تنوع زیستی، دولت ایران مسئول حفظ تنوع زیستی و شبکه مناطق حفاظت‌شده‌ کشور و متعهد به حراست از تالاب‌های بین‌المللی کشورمان شده است. از این رو، هرگونه اقدامی که موجب از میان رفتن یکپارچگی این مناطق شود، نشانگر ضعف دولت در عمل به تعهدات ملی و بین‌المللی تلقی خواهد شد. ساخت جاده نی‌ریز- خرامه در مجموعه‌ حفاظت‌شده بختگان، حتی به گفته‌ معاون محیط طبیعی سازمان حفاظت محیط‌زیست (نامه مورخ 26/9/1393 به شماره 45537/93) «مغایر قوانین و مقررات جاری کشور در حفاظت از محیط‌زیست است و علاوه بر ایجاد جدایی اکولوژیکی (جزیره‌ای شدن و قطع تبادلات حیاتی) و کاستن از ارزش‌های زیست‌محیطی، موجب کاهش منزلت و اهمیت پارک ملی و پناهگاه حیات وحش بختگان می‌شود.»
درست است که دریاچه‌ بختگان در شرایط کنونی تقریباً به‌طور کامل خشک شده، اما ضروری است به جای تخریب بستر و حریم امن آن -که به معنای نداشتن تعهد به احیای آن خواهد بود- برای رفع علل خشک شدن و گرفتن حق‌آبه‌ آن بکوشیم. تردیدی نیست که ساخت این جاده، افزون بر وارد ساختن یک ضربه‌ جبران‌ناپذیر دیگر بر پیکر این منطقه باارزش، موجب آلودگی و بروز انواع تنش‌ها و همچنین سبب تبدیل تالاب و در کل مجموعه حفاظتی بختگان به یک کانون تولید گرد و غبار در منطقه خواهد شد؛ معضل بزرگی که هم‌اکنون نیز بخش‌هایی از غرب کشور به آن دچار است و چندی پیش گوشه‌ای از پیامدهای خانمان‌برانداز و ویرانگر آن را در شهر اهواز لمس کردیم.
جای شگفتی است وقتی بارها و بارها از قول مسؤولان استانی و نماینده‌ مردم خرامه در مجلس عنوان می‌شود که این جاده آغاز بهره‌برداری از «معدن سنگ‌آهن بهرام گور» است، باز هم با بی‌توجهی به پیامدهای ساخت این جاده برای پناهگاه حیات‌وحش و پارک ملی بختگان و همین‌طور پیامدهای بعدی آن برای منطقه‌ حفاظت‌شده‌ بهرام گور و پارک ملی قطرویه - که یکی از دو زیستگاه گورخر ایرانی محسوب می‌شود- با جاده‌سازی در مجموعه‌ بختگان موافقت می‌کنند! آن‌هم هنگامی که سه جاده‌ دیگر (در واقع چهار مسیر، با احتساب دو راه قدیمی و جدید نی‌ریز - استهبان - شیراز) شهر نی‌ریز را به شیراز متصل می‌کند. در چنین موقعیت نامناسب اقتصادی کشور- آن هم وقتی که دولت برای طرح‌های دیگر، مانند جاده‌ جایگزین پارک ملی گلستان به جای جاده‌ کنونی که از میان آن منطقه‌ حفاظت‌شده‌ ارزشمند می‌گذرد و سبب مرگِ روزانه‌ شماری از جانوران می‌شود، بودجه و اعتبار ندارد - واقعاً چه نیازی به ساخت این جاده‌ غیرراهبردی، آن‌هم در قلب بختگان، است؟! آیا بهتر نیست که در صورت لزوم، یکی از همین جاده‌های آسفالته‌ موجود را ارتقا داد؟! تردیدی نیست که پارک ملی و پناهگاه حیات‌وحش بختگان میراث ملی و طبیعی این کشور است و نباید قربانی تمایلات پاره‌ای محفل‌های محلی و استانی شود.